ทว่าก็ยังไม่เร็วเท่าพายุทรายลูกใหญ่ที่ถาโถมโหมพัดตามมาจนในที่สุดทั้งคนทั้งม้าก็ถูกกลืนหายเข้าไปในฝุ่นดินฟุ้งตลบ เมมนอนรู้สึกว่าตัวเองลอยคว้างขึ้นไปอยู่ในที่สูงก่อนจะตกลงบนพื้นและถูกถมจนจมเม็ดทรายที่ท่วมทับลงมามากมายเมื่อลมร้ายพัดผ่านไป
“อืม...”
เสียงครางของร่างที่นอนแผ่อยู่กลางแสงแดดจัดลอดผ่านริมฝีปากหนาได้รูปแตกระแหงก่อนเปลือกตาจะขยับกระพริบขึ้นลงเพื่อรับภาพรางเลือนของใบหน้าที่มองเห็นไม่ชัดท่ามกลางไอแดดร้อนระอุ
“อืม...ที่นี่...ที่ไหน?”
เมมนอนร้องถามขณะยังอยู่ในอาการสะลึมสะลือกับสำนึกจาง ๆ ว่าเขาไม่พบใครในทะเลทรายนี้นานนับเดือนแล้ว ชายหนุ่มรู้สึกถึงสัมผัสหนึ่งบนข้อมมือก่อนจะมีเสียงตอบกลับมาเบา ๆ
“ที่นี่เป็นเขตแดนของคูช (นูเบียบน) อย่าเพิ่งขยับเลยนะ เราจะพาท่านกลับไปเอง”
“กลับไป...”
ชายหนุ่มอยากจะพูดอีกทว่าสตินั้นเฉื่อยชาและร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะรับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เจ้าของใบหน้า
