บทที่ 24
อดีตของเลน็อกซ์
ไม่รู้ทำไมเธอต้องหลบด้วย แต่ว่า... เธอก็ทำแบบนั้น เธออยากออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด!
“เดี๋ยวก่อน ลินน์! ลินน์! เฌอลินน์!!”
เลน็อกซ์ยื่นมือออกไปคว้าต้นแขนเล็กเอาไว้ แต่หญิงสาวก็พยายามดิ้นให้หลุดจากเขาสุดแรง
“ปล่อยนะคะ! ปล่อย!”
หมับ!
แขนแกร่งตวัดคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอด แม้ว่าเธอจะดิ้นรุนแรงแค่ไหนแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยเธอง่ายๆ เขารู้สึกว่าถ้าปล่อยเธอไปตอนนี้เธอจะหายไปจากเขาตลอดกาล หัวใจของชายหนุ่มปวดหนึบขึ้นมาเพียงแค่คิดแบบนั้น
“เธอกำลังเข้าใจผิด”
“มาบอกลินน์ทำไมคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ลินน์ไม่จำเป็นต้องรู้ ท่านประธานจะทำอะไรกับใครก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาบอกกับลินน์หรอกค่ะ” ขณะที่พูดเธอก็พยายามจะดันเขาออกห่างจากตัว แต่เรี่ยวแรงของชายหนุ่มไม่ใช่น้อยๆ เลย
เธอไม่เคยสู้แรงของเขาได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว และครั้งนี้เองก็เช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังต่อต้านเขาเพื่อบอก
