บทที่ 25
พี่เลน
“หายแล้ว ก็เลยได้รู้ด้วยว่าฉันรักเธอจริงๆ ไม่ใช่ยึดติดเพราะเธอคือผู้หญิงคนแรกในรอบหลายปีที่ฉันสัมผัสได้ แต่รักที่ลินน์เป็นลินน์จริงๆ”
“...”
“ตอนที่จูบก็คิดถึงลินน์ตลอดเลยนะ” ไม่ว่าเปล่า เขายังพรมจูบที่ลำคอระหงเบาๆ ไม่รุกรานไปมากกว่านั้น ทำเอาหญิงสาวขนลุกซู่ “หายโกรธได้หรือยัง?”
“...ลินน์ ไม่ได้โกรธสักหน่อย มีสิทธิ์อะไรไปโกรธท่านประธาน...!”
ไม่ต้องสืบเลยว่าเสียงหวานๆ หายไปได้อย่างไร เพราะเลน็อกซ์กำลังลงโทษคนที่ไม่ยอมเรียกชื่อเขาอยู่ด้วยริมฝีปากของเขาเอง เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานฉ่ำที่วันนี้หวานกว่าวันไหนๆ เมื่อได้รู้ความรู้สึกของตัวเอง เฌอลินน์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธเธอปล่อยให้เขารุกรานอีกทั้งยังหลับตาพริ้มเคลิบเคลิ้มไปกับจูบหวานๆ นี้ กว่าจะรู้ตัวก็ถูกจับกดลงบนโซฟาเสียแล้ว
“ท่าน...”
และนี่ก็อีกครั้งที่เธอโดนเขาลงโทษ จูบหวานๆ ซ้ำๆ สำหรับเฌอลินน์แล้ว ถ้าหากเขาจะลงโ
