บทที่ 26
ทะนุถนอม
“งั้น ขอจับนะคะ”
เมื่อถูกขออนุญาตตรงๆ แบบนั้น ชายหนุ่มก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกอยู่เหมือนกัน แต่เฌอลินน์ก็ไม่ได้รอให้เขาอนุญาต เธอเลื่อนมือลงไปสัมผัสที่หน้าท้องเป็นลอนสวย สัมผัสกับก้อนกล้ามเนื้อแข็งๆ แต่ผิวสัมผัสนุ่มเล็กน้อยทีละก้อน กดๆ จิ้มๆ และลูบๆ เล่น ก่อนจะเลื่อนลงไปจนถึงก้อนกล้ามเนื้อแถวสุดท้ายที่ต่ำที่สุด
“อ่า” เลน็อกซ์เผลอร้องเสียงต่ำ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังขบฟันแน่นจนเห็นสันกรามชัดเจน ใบหน้าแดงก่ำเพราะกำลังอดทนกับอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอยู่ภายใน
“เอ่อ รู้สึกไม่ดีหรอเปล่าคะ?”
“เปล่า...”
“แต่ว่าสีหน้าดู...”
“เพราะว่าต้องอดทนน่ะ”
“...?”
“เพราะว่าต้องอดทนไม่ให้รุนแรงกับเธอน่ะสิ เคยให้สัญญาแล้วไงว่าจะไม่รุนแรง ก็เลยกำลังอดทนอยู่”
“อ่า...” เฌอลินน์นิ่งอึ้งถึงกับพูดไม่ออก ไม่คิดว่าเขาจะจำสิ่งที่เธอขอได้และพูดมันขึ้นมาในสถานการณ์แบบนี้ ราวกับ... เขาพยายาม
