ตั้งครรภ์ลับเทพบุตรลวง

13

“ปล่อยฉันนะ ขอร้องล่ะ” พบขวัญวิงวอนทันทีที่เขาปล่อยปากเธอให้เป็นอิสระ แต่โดมินิกส่ายหน้าแทนคำตอบ ดวงตาเขาพราวระยับ ขณะเอื้อมมือลงมาบีบเคล้นสองเต้า กระชากบราเซียร์ที่เป็นที่พึ่งชิ้นสุดท้ายให้หลุดพ้นทาง แล้วตาคมดุต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นสิ่งสวยงามชูชันตรงหน้า

ราวกับมันยิ่งปลุกความดิบเถื่อนในตัวให้พวยพุ่งยิ่งขึ้นกว่าเก่า ปทุมถันสองเต้าอวบโตชูชันท้าสายตา ผิวของเธอขาวผ่อง เกลี้ยงเกลา นุ่มเนียนยิ่งมองลงไปที่ภูเขาขนาดย่อมสองลูกที่มีเม็ดทับทิมแต้มอยู่บนยอดสองจุดซ้ายขวาก็ยิ่งทำให้โดมินิกหมดซึ่งความเหนี่ยวรั้ง

“ไม่พบกันนานแต่คุณยังสวยไม่สร่าง” เขาพูดเสียงแหบพร่า น้ำลายเหนียวหนึบ

พบขวัญกระถดตัวหนีด้วยความหวาดกลัวลนลาน รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ สิ้นหวัง เธอหนีเขาไม่พ้น ขาถูกตรึงทั้งสองข้างราวกับสัตว์ หรือไม่ก็เหมือนมนุษย์ยุคหินที่เขาทุบหัวแล้วลากเข้ามาเสพสุข

ยิ่งคิดก็ยิ่งน้ำตาคลอจากความป่าเถื่อนใจร้าย เขากำลังทำกับเสื้อผ้าของเขาแบบเดียวกับที่ทำเหมือนของเธอ เขาดึงกระดุมเสื้อเชิ้ตขาดเพราะไม่ทันใจกับความปวดร้าวที่กำลังแผ่ความอหังการใหญ่โตกลางร่าง มันคับแน่นกางเกงจนดุนดันออกมา

พบขวัญมองทุกการกระทำของเขา โดมินิกรีบถอดเข็มขัดตามด้วยตะขอกางเกง แล้วรูดซิปลงมา พบขวัญตกใจยกมือปิดปาก สิ่งที่ปรากฏต่อหน้ามันช่างใหญ่โตอลังการจนเธออยากจะรีบหนี เขากำลังเปลือยกายจนหมด พบขวัญรีบยกมือปิดตา

แต่ถูกเขาดึงมือออกแล้วกดลงให้นอนราบกับที่นอน ก่อนมือหนาจะเอื้อมมาปลดตะขอกระโปรงเธอแล้วกำลังเกี่ยวมันลง เธอหวีดร้องด้วยความตกใจกลัวจนน้ำตาคลอ หมุดน้ำตาไหลเป็นสายไม่หยุดทำให้มือร้อนผ่าวที่กำลังเปลื้องปราการชิ้นสุดท้ายของพบขวัญออกไปต้องชะงักมือ

โดมินิกยอมรับว่าตกใจที่เห็นพบขวัญร้องไห้ ตลอดหลายชั่วโมงที่ผ่านมาเธอทำตัวเข้มแข็งมาตลอด ทำให้เขาเชื่อว่าเธอผ่านเรื่องอย่างว่ามาพอสมควรจนลืมไปว่าสิ่งที่เขากำลังทำอยู่คือการขืนใจ เขาไม่ใช่คนที่ชอบข่มเหงผู้หญิง ยิ่งเธอไม่เต็มใจเขาก็ไม่อยากทำร้าย เขาเพียงแต่ต้องการให้เธอจดจำเขาให้ดีว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่เป็นผู้มีสิทธิ์ในตัวเธอนับจากนี้

เส้นเลือดทุกเส้นในร่างปูดโปนจากการที่ต้องระงับความต้องการ โดมินิกสูดลมหายใจเข้าลึกทำไมเขาต้องอยากได้เธอถึงขนาดนี้

ก็ได้ ตกลงเขาจะยอมซ้ำรอยเจตนิพัทธ์แต่จะไม่ยอมให้ใครมาซ้ำรอยเขาอีกหลังจากนี้ เขาจะให้เธอมาเป็นนางบำเรอของเขา โดมินิกพาร่างกายกำยำลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดงุ่นง่าน สั่งเสียงกระด้างโดยไม่หันไปมอง

“รีบแต่งตัวซะ ทำเหมือนกับผมจะขืนใจอย่างนั้นแหละ สาวบริสุทธิ์ก็ไม่ใช่ ผ่านมาเท่าไหร่แล้วยังจะร้องเป็นสาวเวอร์จิ้นน่ารำคาญ” เขาว่าอย่างต้องการหาที่ระบายอารมณ์

“แล้วเมื่อกี้คุณจะทำอะไรคนบ้า ถ้าไม่ใช่ไอ้สิ่งที่คุณเพิ่งปฏิเสธไปว่าไม่คิดจะทำ” พบขวัญว่ากลับอย่างเหลืออดเขาถอดเสื้อผ้าออกจนหมดถ้าไม่ขืนใจแล้วจะนอนเล่นหรือไง เธอมีลูกมาแล้วหนึ่งคน ไม่ใช่สาวไร้เดียงสาจนอ่านเกมไม่ออก

“ผมแค่อยากรู้ว่าคุณจะต้านทานเสน่ห์ผมได้แค่ไหน แต่ดูแล้วคุณก็เหมือนผู้หญิงทั่วไป จะบอกอะไรให้ถ้าคราวหน้าอยากสนุกก็อย่าร้องไห้เพราะมันไม่ได้ทำให้คุณมีค่าเพิ่มขึ้นแต่มันทำให้ผมหมดอารมณ์”

พบขวัญเริ่มสติแตก โวยวาย เท้าที่ถูกล็อกกุญแจดิ้นพล่านจนเกิดรอยแดง

“ปล่อยฉันนะไอ้คนบ้า คนเลว”

“ผมเคยปล่อยคุณไปแล้ว” เขาหันมาตะคอก แล้วใช้มือหนาราวปอกเหล็กบีบไหล่เธอ “แล้วเป็นยังไงล่ะ คุณย้อนรอยผมเสียเจ็บแสบ เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าผมจะปล่อยคุณไปอีกพบขวัญ คุณจะออกไปจากที่นี่ได้ก็จนกว่าไอ้เจตนิพัทธ์คู่รักคุณมันจะแต่งงานกับวิโอเล็ตน้องสาวผมเสียก่อน เมื่อนั้นผมถึงจะยอมปล่อยคุณไป” และเธอต้องกลายมาเป็นนางบำเรอของเขา โดมินิกคิดแต่ไม่พูดออกไป จากนั้นก็ผลักเธอลงไปอย่างไม่เบามือจนเส้นผมดำสลวยแผ่กระจาย ยิ่งเพิ่มความปรารถนาให้กับโดมินิกจนต้องรีบเบือนหน้าหนี

เขาต้องหยุดก่อนที่จะเปลี่ยนใจขืนใจเธอจริงๆ

“ฉันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเท็ด เราเป็นเพื่อนกัน ถ้าคุณจะฟังฉันบ้างแล้วไม่ใส่อารมณ์แบบที่คุณทำจนเป็นนิสัยคุณก็จะรู้ว่าจับฉันไว้ก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรือเปลี่ยนแปลงไปจากนี้”

โดมินิกแค่นยิ้ม กดเสียงต่ำบอก “ไอ้เจตนิพัทธ์มันอยากจะกลับมาหาคุณทุกลมหายใจเข้าออก ผมไม่มีทางสบายใจได้หากคุณยังเดินพล่านอยู่ข้างนอกนั่น ผมจะต้องเก็บคุณไว้ข้างตัวจนกว่าผมจะแน่ใจทุกอย่าง ไม่ต้องห่วงหรอกถ้าคุณไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับมันจริงอย่างที่พูด คุณจะได้กลับออกไปในไม่ช้านี้แต่ก็ไม่แน่คุณอาจจะไม่อยากกลับออกไปก็ได้”

“ฉันเกลียดคุณทำไมฉันจะไม่อยากกลับออกไป”

“ตอนแรกก็พูดแบบนี้แต่หลังจากได้ขึ้นเตียงกันอีกสักรอบคุณอาจจะเปลี่ยนใจ อย่าเพิ่งมั่นใจไปนักเลยพบขวัญ”

พบขวัญกัดริมฝีปากแน่น เจ็บใจกับคำพูดร้ายกาจที่เขาทิ้งไว้ เขาเดินหนีไปแล้วเธอทำท่าจะปาหมอนใส่ ทว่าราวกับเขามีตาหลังจึงตวัดหันมาเห็นเสียก่อน เธอจึงต้องชะงักค้างไว้แล้วปาลงกับพื้นอย่างขัดใจที่ทำอะไรไม่ได้ เขาเหยียดยิ้มให้ แล้วเธอก็ได้แต่มองเขาเดินกึ่งเปลือยลุกไปจากเตียงไปสวมเสื้อผ้าใหม่ เธออยากร้องไห้โฮออกมาเพราะความเจ็บใจ

เธอจะถูกขังไว้ที่นี่ไม่ได้ เธอเป็นห่วงลูกชาย แทนคุณจะอยู่อย่างไร เธอไม่ไว้ใจสายพิณไม่มีใครจะรักลูกและดูแลลูกได้ดีเท่าแม่แท้ๆ พบขวัญปล่อยน้ำตาให้ไหลพราก ภาพใบหน้าแทนคุณลอยอยู่ในความคิดเต็มไปหมด ป่านนี้ไม่รู้ว่าสายพิณจะเปลี่ยนแพมเพิร์สให้แทนคุณหรือยัง เพราะถ้าหลายชั่วโมงไม่เปลี่ยนก้นของแทนคุณอาจจะมีผดผื่นขึ้นอีก จุกนมบางครั้งสายพิณก็ล้างอย่างลวกๆ ไม่สนใจขอบยางและบริเวณฝาจุกที่มักจะมีคราบนมไปจับตัวก่อเกิดเชื้อรา แทนคุณเคยปวดท้องเพราะลำไส้อักเสบเนื่องจากขวดนมไม่สะอาด แล้วอีกมากมายคนเป็นแม่นึกห่วงสารพัดเมื่อก่อนเธอไม่ได้มีนิสัยจุกจิกเกี่ยวกับเด็กขนาดนี้แต่พอมีลูกความเป็นแม่มันทำให้เธอห่วงแทนคุณไปทุกอณูเพราะแทนคุณค่อนข้างป่วยบ่อย

‘โธ่! แทนคุณของแม่’ พบขวัญสะอื้นในอก

โดมินิกที่ยืนแต่งตัวอยู่ไม่ไกลนักหันมองพบขวัญที่นั่งเหม่อลอย

“แค่จับตัวมา ไม่ได้เอามาฆ่าสักหน่อย ดูสินั่งเหม่อลอยคิดอะไรนักหนา สงสัยจะคิดถึงผัวชาวบ้าน” โดมินิกส่ายหน้าแกมรำคาญ

“เป็นไงบ้านหลานลุง แองจี้ดื้อหรือเปล่าวิโอเล็ต”

“ไม่ดื้อเลยค่ะ แองจี้ร้องหาแต่ลุง สงสัยจะคิดถึงพี่นะคะ แล้วคุยงานเป็นยังไงบ้าง ราบรื่นดีไหม ถ้าแองจี้หย่านมเมื่อไร ฉันจะรีบเข้าบริษัทฯช่วยพี่บริหารงานอีกแรง” เสียงจากปลายสายที่ถึงแม้จะอยู่กันคนละทวีปตอบกลับมาใสแจ๋ว ดวงหน้าสวยของสาวลูกครึ่งไทย-อเมริกันยิ้มหวานอยู่อีกฟาก

โดมินิกยิ้มได้แม้ไม่เห็นหน้าน้องสาวที่เขารัก “ไม่ต้องมาทำงานหรอกวิโอเล็ต เธอควรเตรียมตัวไว้สำหรับเรื่องสำคัญของเธอดีกว่า พี่อยากให้เธอเตรียมตัว เตรียมใจไว้ให้พร้อม”

คำพูดเป็นนัยของพี่ชายทำให้คิ้วเรียวของสาวลูกครึ่งเลิกสูง “เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม พี่หมายถึงเรื่องอะไรคะ”

โดมินิกไม่เห็นว่าวิโอเล็ตเลิกคิ้วงุนงงแค่ไหน อีกฝ่ายจินตนาการไม่ออกว่าพี่ชายหมายถึงเรื่องอะไร เท่าที่ผ่านมาพี่ชายดลบันดาลให้ทุกสิ่ง ไม่ว่าเธออยากได้อะไร โดมินิกก็จะหาให้ไม่เคยขัด ไม่ต่างจากบิดาที่เลี้ยงดูเธอไม่ต่างจากเจ้าหญิงน้อยๆ แต่เธอก็ไม่ได้เป็นคนเอาแต่ใจเพราะในขณะเดียวกันพี่ชายก็บอกถึงเหตุผลว่าให้เพราะอะไร และเธอต้องทำหน้าที่ตัวเองให้ดีนั่นคือเรียนให้จบและมาช่วยบริหารกิจการของครอบครัวแต่เธอดันทำพังด้วยการท้องก่อนแต่ง แต่หลังจากนี้เธอจะปรับตัวเสียใหม่ ไม่ให้พี่ชายกับบิดาผิดหวังอีก