14
1205 คำ
“พรุ่งนี้เธอคงรู้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่อยากให้เธอคิดถึงแองจี้ให้มากๆ พี่ทำทุกอย่างเพื่อเธอนะวิโอเล็ต”
ยังไม่รู้ว่าพี่ชายทำอะไรให้แต่คนฟังก็เต็มตื้นในอก รู้ว่าต้องเป็นสิ่งที่ดีกับเธอและลูก กระนั้นวิโอเล็ตก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่ามันคืออะไรกันแน่
“พี่จะไม่บอกให้ฉันรู้ก่อนจริงๆหรือคะ แหม บอกหน่อยนะ ฉันอยากรู้” วิโอเล็ตอ้อนเสียงหวาน
“อีกวันเดียวเธอก็รู้แล้ว ไม่ต่างกันเท่าไรหรอกน่า เอาล่ะพี่จะวางสายแล้ว พี่คิดถึงเธอกับหลานนะ”
“ค่ะ ฉันกับแองจี้ก็คิดถึงพี่”
วิโอเล็ตเอาโทรศัทพ์แนบกับปากเล็กแดงสดของแองจี้ที่กำลังนอนเล่นของเล่นอยู่ พอแม่บอกว่าลุงเดฟโทรมา เด็กน้อยก็ร้องเอิ๊กอ๊าก ยกมือยกไม้แย่งโทรศัพท์ทำให้คนที่อยู่ปลายสายพอจะนึกภาพออกก็ผุดยิ้มบางๆเต็มใบหน้าหล่อเหลาที่ก่อนหน้านี้ยังบึ้งตึงอยู่
โดมินิกวางสายไปแล้วแต่ดวงตาคมกริบยังมองออกไปที่วิวด้านนอกจากความสูงสามสิบชั้น เสียงหัวเราะของน้องสาวกับหลานเป็นสิ่งที่เขาอยากได้ยินตลอดไป ดังนั้นการที่เขาลงทุนเดินทางจากอเมริกามาจัดการส่งตัวเจตนิพัทธ์กลับไปรับผิดชอบในสิ่งที่ทำไว้ก็นับว่าถูกต้องแล้ว ทุกอย่างเกือบจะดี เกือบจะจบลงอย่างสวยงามอยู่แล้วหากไม่มีก้างชิ้นใหญ่ที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิดอยู่จัดการต่อให้เสร็จ
พบขวัญหันขวับกลับมาทันทีหลังจากได้ยินเสียงเปิดประตูเข้ามา หัวใจดวงน้อยกำลังร้อนรุ่มด้วยความเป็นห่วงลูกน้อย นี่ก็ค่ำแล้ว สายพิณจะดูแลให้แทนคุณกินยาเรียบร้อยหรือยังจะเอาน้ำร้อนเกินไปชงกับนมผงหรือเปล่าถ้าทำแบบนั้นสารอาหารในนมจะลดลง แต่นั่นยังไม่เท่ากับสายพิณรีบเอานมที่ยังร้อนๆ ใส่ปากแทนคุณ คนเป็นแม่คิดไปต่างๆนานา ไม่ใช่จู้จี้แต่เพราะความรักที่มีต่อลูกทำให้เธอไม่เคยละเลยสิ่งเล็กๆน้อยๆที่เกี่ยวกับแทนคุณ
ปกติแทนคุณต้องอยู่กับเธอแล้วเวลานี้ เธอจะนอนเล่นกับลูกแล้วป้อนนม พอลูกอิ่มก็จะเอาพาดบ่าตบหลังเบาๆ ให้แทนคุณเรอออกมาจะได้ท้องไม่อืดไม่อย่างนั้นถ้าท้องอืดจะร้องกวนตลอดคืน ยิ่งคิดใจเธอก็เหมือนถูกขยำขยี้จากมือที่มองไม่เห็น ปวดร้าวจนน้ำตาไหล
“เมื่อไรคุณจะปล่อยฉันไปคะ” ทันทีที่เขาเดินเข้ามา ร่างบางที่ถูกปลดกุญแจที่ขาแล้วก็ถลาเข้าไปถามแต่อีกฝ่ายทำหน้ารำคาญใส่
“ผมเบื่อเรื่องที่คุณพูด คุณพูดเป็นอยู่เรื่องเดียวหรือไง ถามเรื่องอื่นบ้างได้ไหม เช่นว่าวันนี้ผมใส่กางเกงชั้นในสีอะไร ผมจะได้รีบเฉลยโดยการถอดให้คุณดูไง” โดมินิกแกล้งยั่วประสาท
“ไอ้คนบ้า ฉันไม่อยากรู้หรอกว่าคุณจะใส่กางเกงในสีอะไร ถึงไม่ใส่เลยฉันก็ไม่สน”
โดมินิกห่อปากตาโต “ว้าว! ถ้าผมไม่ใส่คุณต้องสนใจแน่”
เขาตอบห้วนๆ กวนๆ แล้วเดินไปถอดเสื้อผ้าหน้าตาเฉยทำราวกับเธอเป็นท่อนไม้ไม่ใช่คน ไม่สนว่าเธอจะร้องถามหาความยุติธรรม แล้วพบขวัญต้องหมุนตัวหนี ยกมือปิดหน้าเพราะเขากำลังเปลือยกายล่อนจ้อน
“คนบ้า หน้าไม่อาย ไม่เห็นคนยืนอยู่หรือไง”
“เห็น แต่ไม่สนใจมีอะไรไหม” เขาหันกลับมาตอบหน้าตาเฉย “ก็เคยเห็นกันแล้วทำไมต้องอาย ผมอาจจะอึดอัดจากสายตาคุณหน่อย แต่ผมทนได้”
“ถามฉันไหมฉันอยากมองหรือเปล่า ปล่อยฉันกลับบ้านสิฉันเป็นห่วง..” พบขวัญหยุดพูดเมื่อนึกขึ้นได้ เธอจะให้เขารู้เรื่องลูกไม่ได้เด็ดขาด “ฉันเป็นห่วงบ้านถ้ามีขโมยเข้าบ้านจะทำยังไง”
“แน่ใจเหรอว่าห่วงขโมย นึกว่าห่วงสามีคนอื่นว่าคืนนี้จะกินนอนยังไง”
“คุณ! จะมากเกินไปแล้วนะ”
โดมินิกเดินมาถึงตัวคนที่ยืนหน้าดำหน้าแดงเพราะความโกรธ เขาแกล้งก้มหน้ามาที่ซอกคอขาวแล้วทำจมูกฟุดฟิด “ใช้น้ำหอมกลิ่นอะไรถึงได้ทำให้ผู้ชายหลง” เขาเย้าแหย่น้ำเสียงแหบพร่า
“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉันนะ แค่คุณจับฉันมาขังไว้ก็ถือว่าลิดรอนสิทธิเสรีภาพมากพออยู่แล้ว ถ้าขืนคุณลวนลามฉันอีกทีฉันจะสู้ขาดใจ แล้วถ้าออกไปได้ฉันจะรีบไปแจ้งความให้ตำรวจมาลากตัวคุณเข้าคุก”
“ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรคุณเลย คุณจะเรียกตำรวจมาจับผมได้ยังไง” เขาโน้มหน้าลงไปถามใกล้ๆทำให้ได้กลิ่นครีมอาบน้ำหอมสะอาดมาแตะจมูก ปลายจมูกโด่งจัดอยู่ใกล้แค่ลมหายใจเป่ารด เขากำลังทำให้เธอหัวหมุน ไม่เป็นตัวของตัวเอง ซึ่งเธอเกลียดความรู้สึกแบบนี้
“ถอยออกไปนะ ฉันอยากนอนแล้ว” พบขวัญไม่คิดว่าการพูดตัดบทแบบนั้นจะเป็นการเปิดโอกาสให้เขา เขาอุ้มร่างเธอขึ้นไม่สนใจอาการหวีดร้อง ดิ้นรน เขาอุ้มเธอเหมือนอุ้มปุยนุ่นเบาๆแล้วไปวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล
“อยากนอนผมก็จัดให้ ผมมีวิธีทำให้คุณหลับสบายโดยไม่พึ่งยานอนหลับด้วยสนใจไหมแค่แลกกับเหงื่อเล็กน้อยเอง”
“ไม่สน” พบขวัญกระแทกเสียงใส่จะลุกขึ้นแต่ก็ถูกเขาจับพลิกลงไปนอนหงายอีกครั้ง เธอหวีดร้องแล้วต้องเบิกตากว้างเมื่อร่างกำยำโน้มตัวอยู่เหนือร่าง ดวงตาสองคู่เผลอประสานกันราวกับมีแรงดึงดูด พบขวัญใจเต้นแรงจากท่าทางที่เป็นอยู่ เนื้อตัวเขากำลังเสียดสีบดเบียดกับผิวอ่อนนุ่มของเธอ
ชุดคลุมที่สวมอยู่หลุดลุ่ยจากการถูกดึงรั้งไปมาหลายรอบเผยให้เห็นชุดนอนผ้าซีทรูสีขาวเนื้อบาง ที่มองทะลุไปถึงยอดอกอวบอิ่มที่ดุนดันผ่านเนื้อผ้าออกมา เธอไม่มีชุดชั้นในให้สวมเพราะเขาจงใจไม่หามาให้เธอใส่หลังจากเขากระชากเสื้อผ้าชุดชั้นในของเธอจนพังหมดแล้วเหลือแต่ชุดนอนกับชุดคลุมไว้ให้เท่านั้น
มือเรียวรีบกุมสาบเสื้อเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เธอกำลังเสียเปรียบเขาทุกประตู พบขวัญคิดหาทางเอาตัวรอดด้วยการใช้น้ำเย็นเข้าลูบ “คุณทำแบบนี้ไม่ถูกต้องนะคะ คุณไม่ควรจับฉันมาขังไว้ คุณควรบอกเท็ดไปตรงๆว่าเขามีลูกแล้ว ถ้าเท็ดรู้เท็ดต้องกลับไปรับผิดชอบอย่างแน่นอน เขาเป็นสุภาพบุรุษพอค่ะ”
จากอารมณ์วาบหวามเลยเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงขึ้นทันที ราวกับแผลที่กลัดหนองไปแล้วถูกสะกิดให้เหวอะหวะขึ้นมา
- ผู้เขียน
