15
1412 คำ
“คุณคิดว่าผมไม่บอกมันเหรอ ผมบอกมันแล้วแต่รู้ไหมมันพูดว่าอะไร มันบอกว่ามันไม่เชื่อ มันบอกว่าวิโอเล็ตไปท้องกับใครมาแล้วมาโยนให้มันรับผิดชอบหรือเปล่า มันยังบอกอีกว่ามันมีคนรักแล้วก็คือคุณ มันจะแต่งงานกับคุณ เพราะแบบนี้ผมถึงต้องจับคุณมาที่นี่เพื่อให้มันตัดใจยังไงล่ะ”
พบขวัญส่ายหน้าจนเส้นผมกระจาย “คุณบอกเขาแบบไหนกัน ให้ฉันลองพูดกับเขาไหม”
“ไม่ทันแล้วล่ะ ผมจัดการส่งตัวเขาไปแอลเอแล้ว ถ้าเจตนิพัทธ์ยังมีจิตสำนึกของความเป็นคนเมื่อมันเห็นหน้าลูก มันก็ต้องรู้ว่าลูกมันแน่เพราะเหมือนกันยังกับถอดพิมพ์ออกมา ขนาดมันไม่ตั้งใจทำนะ”
พบขวัญนิ่งงันไปจนเขาพูดขึ้นอีก
“พบขวัญคุณหาคู่รักใหม่ได้ดีกว่าไอ้เจตนิพัทธ์ผู้ชายแบบนั้นไม่สมควรที่คุณจะแต่งงานด้วย มาเป็นนางบำเรอให้ผมดีกว่า”
“คนเลวฉันไม่ต้องการเป็นนางบำเรอใคร คุณมันเลวกว่าเท็ด ชอบข่มเหง เอาเปรียบผู้หญิง เหมือนที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้ยังไงล่ะ”
พบขวัญตวาด ดิ้นขลุกขลักให้เขารู้ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่ก็ไม่ใช่สิ่งที่ดี แต่ยิ่งดิ้นยิ่งผลักเนื้อตัวก็ยิ่งเสียดสี ถ่านไฟเก่าที่หายไปนานราวปีกว่าจู่ๆก็เหมือนจะคุขึ้น
“ผมคิดว่ายังไงผมก็เลวน้อยกว่ามัน อีกอย่างผมยังจำคืนวันเก่าๆของเราได้ไม่ลืมแม้จะแค่คืนเดียวก็เถอะ”
“ผิดกับฉันที่จำอะไรไม่ได้เลย แล้วก็ไม่อยากจำด้วย” ใครว่าล่ะ พบขวัญจำได้ทุกอย่าง ค่ำคืนนั้นเป็นวันที่เธอไม่อาจแกล้งลืมไปได้เลย ทั้งยังมีหลักฐานชิ้นโตเป็นลูกชายตัวน้อยที่กลายเป็นเครื่องเตือนความจำอย่างดีอีก
“ผมไม่เชื่อ ดูสายตาคุณมันฟ้องว่าคุณกำลังคิดถึงสิ่งเดียวกับผม คิดถึงสิ่งที่เราทำร่วมกัน”
เขายิ้มเยาะได้น่าโมโห จนพบขวัญต้องรีบแก้ตัว “ฉันลืมไปหมดแล้ว คุณจะไปพูดถึงมันทำไม คุณเองก็เถอะคงแต่งงานมีเมียมีลูกแล้ว มาทำตัวแบบนี้ไม่กลัวเมียคุณเสียใจเพราะความมักมากเห็นแก่ตัวของคุณหรือไง”
“ผมยังไม่มีลูก เมียไม่มีแต่คู่นอนเป็นสิบ ทีนี้เราพร้อมจะเริ่มเกมรักได้หรือยัง ผมไม่อยากตอบคำถามคุณแล้ว”
ริมฝีปากหนาจึงแตะลงไปที่กลีบปากนุ่มโดยที่อีกคนไม่ทันตั้งตัว พบขวัญตกใจกับการจู่โจมที่รวดเร็วแต่มันแฝงไว้ด้วยความนุ่มนวลอ่อนหวาน เขาไล้ปลายลิ้นไปตามกลีบปากให้เธอเปิดเผยอออกแต่พบขวัญไม่ยินยอม เธอรีบเม้มปากแน่น เขาเลยรุกรานต่อด้วยการฟอนเฟ้นมือกับสองเต้าปลุกเร้าอารมณ์ที่มีอยู่ในตัวเธอให้ลุกฮือ
“อื้อ อย่าทำแบบนี้”
เขาไล้มือกับยอดอกชูชัน แล้วสอดลิ้นเข้าโพรงปากอิ่มได้อย่างที่ต้องการเมื่อเธอหลุดเสียงครางเสียดเสียว เขาควานหาลิ้นเล็กที่กระถดหนี มือหนาก็ระดมบดขยี้เม็ดบัวงามให้ตื่นตัว ส่งกระแสคลื่นพิศวาสไปทั่วร่าง เปิดความต้องการที่พบขวัญซ่อนมันไว้ให้ปะทุออก มือหนาที่สัมผัสไปทั่วทรวงอก แล้วลูบไล้ไปตามหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะหยุดนวดคลึงที่เนินเนื้อที่มีปุยไหมปกคลุมทำให้พบขวัญเบิกตาโพลง อุทานเสียงหลงด้วยความอับอาย
ความร้อนลามเลียไปทั่วร่าง นิ้วมือแกร่งทำให้เธอจดจำค่ำคืนเร่าร้อนนั้นได้ เขาทำให้เธอเหมือนลอยละลิ่วอยู่บนปุยนุ่นนุ่มๆ ครั้งนี้ก็เช่นกันนิ้วมือแกร่งก็กำลังทำให้เธอสมองขาวโพลน เกสรดอกไม้ที่เก็บตัวซ่อนอยู่ถูกกระตุ้นให้ไหวระริกเขาทำอย่างชำนิชำนาญรู้จุดกระสันในร่างกายเธออย่างน่าโมโห
“ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับผมนะ ผมจะทำให้ขวัญมีความสุข” เสียงกระซิบเบาๆ ทำให้สติพบขวัญแทบขาดกระจุยกระจายกับน้ำเสียงแหบพร่าเซ็กซี่ ตามด้วยลมร้อนที่เขาเป่ารดมาตามใบหู ซอกคอ
เขาเย้าแหย่ปลายลิ้นเข้ามาในโพรงปาก โจมตีเธอทุกส่วน ลิ้นสากระคายเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นเล็กของเธอได้อย่างที่ต้องการ พบขวัญรู้สึกเหมือนไม่ใช่ตัวเอง ตัวร้อนผ่าวราวกับคนเป็นไข้ ยิ่งเขาดูดดึงเรียวลิ้นของเธอไปเป็นของเขาเองเธอก็ยิ่งลอยละลิ่ว ลมหายใจติดขัด เรี่ยวแรงที่มีเหมือนหดหาย
“ไม่ค่ะ เราจะไม่ทำแบบนี้อีก มันผิด”
“เราจะทำแบบนี้ต่อไปต่างหาก คุณต้องการผม ดูร่างกายของคุณสิ มันเรียกร้องสัมผัสจากผมเห็นไหม” เขาชี้ให้เธอดูหลักฐานที่นิ้วมือเขา
เขายิ้มยั่วเย้า ดวงตาคมพราวมองอย่างรู้ทันเต็มไปด้วยไฟปรารถนาร้อนเร่า
“ไม่จริง”
“ไม่ต้องพูดแล้วเพราะผมไม่ต้องการฟังคำโกหก คุณตอบความจริงด้วยร่างกายแล้วล่ะขวัญ คุณไม่เคยลืมผม เหมือนที่ผมไม่เคยลืมคุณ” เขาตอบอย่างที่ใจคิด ไม่คิดปิดบัง
เขามองเธออย่างชื่นชม เรือนร่างของเธอแม้ผ่านมาปีกว่าก็ยังมีส่วนเว้าส่วนโค้งงดงาม ผิวเนียนละเอียด จับตรงไหนก็นุ่มมือ เหมือนผ้าไหมเนื้อดีที่ไม่มีรอยต่อให้ขัดใจ เส้นความอดทนหมดไปนานแล้ว ตอนนี้มีแต่ความดิบเถื่อนเข้ามาแทนที่
เขากระชากชุดคลุมออกตามด้วยชุดนอนเนื้อบางที่ไม่ครนามือไปได้ อกอวบชูเด่นตรงหน้า เขาเลียลิ้นรอบริมฝีปาก ไม่รอให้ตัวเองต้องทรมานอีก มือแกร่งประคองสองเต้าเข้าไว้ในอุ้งมือแล้วป้อนเม็ดบัวงามเข้าสู่โพรงปากอย่างกระหายจัด ทั้งดูดดึงอย่างตะกรุมตะกรามจนร่างบางผวาเฮือก แอ่นหยัดโค้งเป็นคันศรจากความซ่านเสียวที่พุ่งเข้าโจมตี เขาเป่าลมร้อนๆ ทิ้งความเปียกชื้นไว้ที่ปลายยอดจนมันแข็งชันเป็นตุ่มไต
ไม่สนใจอาการดิ้นรนของคนใต้ร่าง โดมินิกเลื่อนริมฝีปากร้อนผ่าวลงมาตามหน้าท้องแบนราบ จูบระไปตามผิวเนื้อที่โหยหามานาน เหมือนอยากกินอาหารจานนี้มานานแต่หาไม่ได้สักที พอได้กินก็ไม่สามารถหยุดได้ เขาตะโบมจูบไม่หยุดยั้งมือแกร่งก็นวดเฟ้นทรวงอกอวบงาม บดบี้ ถูไถจนกายร้อนเครื่องร้อนกันทั้งคู่
ทั้งปากทั้งลิ้นสากระคายที่กวาดชิมความหอมหวานจากร่างกายทำให้พบขวัญเจียนคลั่งด้วยความปรารถนาที่ยากจะควบคุม เธอครางแผ่วเผลอใจให้เขาอีกครั้ง เธอกำลังเป็นแค่ที่ปลดปล่อยความต้องการโดยไม่มีเรื่องความรู้สึกใดๆมาเกี่ยว เธอไม่อาจบอกว่ารักเขาได้เต็มปากแต่ก็ไม่เคยมองใคร คล้ายกับจะรอเขา ช่างโง่เง่าแต่เธอมีความสุขที่ได้เก็บเขาอยู่ในซอกหลืบเล็กๆของหัวใจ
เธอรู้เหตุผลที่เป็นแบบนี้เพราะเขาเป็นพ่อของลูก เป็นผู้ชายคนแรกของเธอและยังเป็นแบบนั้นอยู่ถึงในเวลานี้ ซึ่งเขาก็คงไม่รู้ แต่เธอก็ไม่คิดจะบอก
เขาเงยหน้าดวงตาพร่ามัวเต็มไปด้วยไฟปรารถนาแผดเผาขึ้นมอง พบขวัญจำสายตาคู่นี้ได้ มันทำให้เธออ่อนปวกเปียก แล้วหลงวนไปในทะเลพิศวาสกับเขาอย่างบ้าคลั่งมาแล้ว
พบขวัญตัดสินใจจะหยุดเกมนี้ “คะ คุณโดมินิกคะ ฉะ ฉันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันมี...” เธอรวบรวมแรงกายแรงใจ ดึงใบหน้าที่กำลังก้มๆเงยๆกับแอ่งสะดือเล็กน่ารักขึ้นมา กำลังหมดแรงต้านทานหากเขาล่วงล้ำไปถึงดินแดนสามเหลี่ยมเบื้องล่าง ถ้าไปถึงจุดนั้นเธอจะไม่สามารถหยุดเขาได้อีก
“คุณพร้อมแล้วนี่คนสวยจะรออะไรอีก” เขาถามเสียงต่ำพร่า ติดหงุดหงิดเล็กน้อยที่ถูกขัดใจ
“ฉันไม่พร้อม”
“ถ้าคุณกลัวว่าผมไม่ได้ป้องกัน ผมเตรียมไว้แล้ว”
- ผู้เขียน
