“ผู้ชายคนเดียวที่เธอยั่วได้คือฉัน เข้าใจไหม” เสียงแหบห้าวกระซิบที่ข้างหู
พิชชาไม่เข้าใจความหมายนั้นจึงไม่ได้ให้คำตอบใด ดวงตาฉ่ำเยิ้มเลื่อนลอยจ้องมองเขา
ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวเพียงไม่กี่อึดใจ เดรสตัวบางก็ถูกตลบขึ้นอีกครั้งจนมองเห็นแพนตี้สีแดงสด
สองแก้มของพิชชาร้อนฉ่าจนแทบไหม้ เขาตรึงสะโพกของเธอกับพื้นเคาน์เตอร์บาร์แบบมินิโฮม ลูบไล้ลงบนเนินเนื้อบอบบาง
อารมณ์ที่ถูกปลุกเร้าทำให้ตอนนี้เธอไม่อาจแยกสิ่งถูกผิด รู้เพียงต้องเดินต่อไปข้างหน้าเท่านั้นถึงจะได้คำตอบ
“ถ้าครั้งนี้ยังกล้าลืมอีก ฉันจะไม่ยอมแล้วนะ” สิ้นน้ำเสียงแหบพร่าแพนตี้ตัวน้อยก็ถูกรูดผ่านท่อนขาเรียวงามอย่างรวดเร็ว
ธนาโยนอุปสรรคชิ้นเล็กทิ้งไปส่ง ๆ เบียดตัวเข้ามาระหว่างเรียวขาที่แยกออกมากกว่าเดิม มือเรียวยาวทาบลงบนเนินเนื้ออิ่มอูมเกลี้ยงเกลา ราวกับต้องการประทับตราเป็นเจ้าของ
ท้องนิ้วเสียดสีเข้ากับจุดอ่อนไหวที่ซุกซ่อนอยู่ในกลีบเนื้อน
