“หนึ่งนาทีเมื่อกี้ เป็นยังไง” ดวงตากลมโตของหญิงสาวฉ่ำเยิ้มด้วยอารมณ์ที่ยังคั่งค้าง คละเคล้าด้วยความรู้สึกแปลกใหม่
แต่ไม่ทันจะให้คำตอบกับอีกฝ่าย พิชชาก็ตระหนักได้ว่าหนึ่งนาทีได้จบลงไปแล้ว จึงรีบลงจากตักของชายหนุ่ม ถอยออกห่างจากเขาไปชิดที่ขอบเตียงอีกฝั่ง
มือทั้งสองรีบกระชับผ้าขนหนูที่อก เมื่อปราการเดียวบนร่างกายทำท่าจะเลื่อนหล่นลงจากทรวงอกของเธอ
“อะ...ออกไปได้แล้ว” เธอเลือกที่จะไม่ตอบถามนั้นของเขา อยากให้ชายหนุ่มรีบออกไปจากห้องนี้
โยนความรู้สึกหวิวหวามเมื่อครู่ทิ้งไป
ลืมว่าจุมพิตของธนาทำให้เธอรู้สึกดีมากแค่ไหน
คนถูกไล่ลงไปยืนที่ข้างเตียง รู้ว่าอย่างไรพิชชาก็คงจะไม่ยอมพูดออกมาตรง ๆ
ก็คงไม่ต่างจากเขา ที่ไม่มีทางจะปล่อยให้ความรู้สึกเพียงชั่ววูบอยู่เหนือสิ่งอื่น
เมื่อหนึ่งนาทีที่ไม่มีสถานะใด ๆ ขวางกั้นหมดลง
เขากับพิชชาก็ต้องทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
“ถ้าต้องการอะไรก็เรียกได้นะ แล้วเ
