"ไม่ใช่เมียกู แต่เป็นน้องกูต่างหาก"
"ห่ะ!"
เสียงโทรศัพท์เมื่อครู่ ทำให้พิชยะจำเป็นต้องเฉลยให้ธนารู้ว่าพวกเขาไม่ได้อยู่กันตามลำพัง ยังมีพิชชาอยู่เป็นสักขีพยานด้วย
เจ้าของห้องเดินตรงไปที่ม่านสีฟ้า เอามือแหวกม่านให้เปิดออกกว้างจนมองเห็นบุคคลที่สามนอนอยู่บนเตียง
"ดีขึ้นรึยัง ถ้าดีขึ้นแล้วก็กลับบ้าน เดี๋ยวให้ไอ้ธนาไปส่ง" เมื่อก่อนเวลาที่เขาไม่มีเวลาว่างไปรับไปส่งพิชชาที่มหาวิทยาลัยหรือสถานบันเทิง ก็จะไหว้วานให้ธนาเป็นธุระแทน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฟินน์กลับเอง" ความรู้สึกบางอย่างที่ไม่คุ้นเคยเข้าจู่โจมทั้งคู่เกือบจะพร้อมกันตอนที่พิชยะเอ่ยประโยคเมื่อครู่ออกมา
หญิงสาวหยิบแอร์เมสขึ้นมาสะพายบนไหล่แล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นมาจากเตียงขนาดสามฟุตครึ่ง
ร่างเล็กจำต้องเดินผ่านธนาออกไปที่ประตูห้อง จังหวะนั้นสายตาของทั้งคู่ประสานกันเข้า
หนึ่งนาทีในค่ำคืนบ้าระห่ำ กลับเข้ามาในหัวของคนทั้งสองเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่กี่
