ทำไมตอนนั้นเธอถึงทนฟังคำพูดเลี่ยน ๆ พวกนั้นได้นะ
คำพูดของธนาเมื่อตอนหัวค่ำยังทำให้พิชชารู้สึกหงุดหงิดไม่หาย
“ใครจะแต่งกับตัวเองมิทราบ” หญิงสาวพลิกตัวนอนตะแคงไปมาบนโซฟาตัวยาว รู้สึกเหมือนขมับทั้งสองข้างปวดตุบ ๆ เมื่อคิดถึงฉากหวานแหววที่ธนาเล่นได้อย่างสมจริง เปลือกตาที่หนักอึ้งด้วยความเหนื่อยล้าค่อย ๆ ปิดลงในที่สุด
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีตอนได้ยินเหมือนเสียงประตูห้องเปิดออก ปรือตามองไปยังประตูก็เห็นเงาคนตะคุ่ม ๆ ยืนอยู่
“ใครน่ะ”
“ฉันเอง” โคมไฟตรงนั้นสว่างวาบขึ้นหลังจากมีเสียงทุ้มตอบกลับมา ร่างสูงใหญ่ในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์นูดี้สีเข้มเดินออกจากเงาสลัวที่หน้าประตูห้อง
ฟูกนุ่มของโซฟาหนังยวบลงในตอนที่อีกฝ่ายถือวิสาสะทิ้งตัวลงนั่ง มองเห็นประกายแสงในดวงตาวับวาวในความสลัวราง ร่างเล็กรีบยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“พี่ธนา เข้ามาในห้องฟินน์ทำไมเนี่ย” พิชชาดึงผ้าห่มผืนบางขึ้นคลุมตัวโดยสัญชา
