ซีม่าน ตอนนี้นางอยู่ภายในห้องทำงานในโรงน้ำชา กำลังนั่งอ่านจดหมายที่อวี้หลิงส่งมาให้นางอยู่ ดวงตาคู่งามมีน้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย
เพียงแค่ประโยคของสหาย ที่บอกว่าไม่เคยโกรธแค้นนางเลยสักครั้ง ก็ทำให้ซีม่านสะอื้นเสียงดังออกมา ความกังวลก่อนหน้าที่คิดว่าอวี้หลิงจะไม่ยกโทษให้หายไปจนสิ้น เหลือเพียงแค่การรอคอย ว่าเมื่อใดที่หรงจื่อจะพาอวี้หลิงมาพบนาง
ยิ่งยินดีเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อได้รู้ว่าอวี้หลิงนางตั้งครรภ์แล้ว
“เสี่ยวผิงเจ้าไปซื้อผ้ามาให้ข้า เอาที่เนื้อดีที่สุด ข้าจะทำชุดให้หลานของข้า” นางเช็ดน้ำตาแล้วร้องบอกเสี่ยวผิง
“เจ้าค่ะ” เสี่ยวผิงย่อมจะเดาได้ว่า หลานที่ซีม่านเอ่ยถึงจะต้องเป็นบุตรของอวี้หลิงอย่างแน่นอน
นับจากนั้น ซีม่านและอวี้หลิงก็เขียนจดหมายหากันตลอด โดยบอกเล่าความเป็นอยู่ของพวกนางผ่านตัวอักษร
ผ่านมาได้นับปีที่ซีม่านนางเป็นเจ้าของโรงน้ำชา นางก็จัดงานประกวดบทกลอนขึ้น เพื่อให้เหล่าบัณฑิต
