ใบหน้าของนางฝังอยู่กับแผงออกของเขา จนมองไม่เห็นใบหน้าของท่านแม่ทัพ และท่านแม่ทัพก็มองไม่เห็นใบหน้าของสตรีที่ฟ่านจิ้นปู้กอดไว้อีกด้วย
“ข้าน้อยกลัวว่านางจะถูกท่านแม่ทัพแย่งเอาไป จึงได้ซ่อนนางเอาไว้ ไม่คิดว่า...ท่านจะออกมาเจอเสียได้” เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะยิ้มมองแม่ทัพอย่างเจ้าเล่ห์
“มิกล้า มิกล้า ข้าจะแย่งหญิงคณิกากับท่านได้อย่างไร”
ซีม่านกัดฟันแน่น เมื่อนางถูกแม่ทัพเข้าใจผิดเช่นนี้ ฟ่านจิ้นปู้ก็รู้สึกได้เช่นกัน ว่าสตรีในอ้อมแขนของตนคงจะมีโทสะไม่น้อย
“เช่นนั้น เชิญท่านแม่ทัพหาความสำราญก่อน ข้าน้อยเองก็...” เขาเหลือบตาลงไปมองซีม่าน “จะไปหาความสำราญเช่นกัน”
“ได้ๆ”
ซีม่านอยากจะดิ้นรนใจแทบขาด แต่นางถูกเขากอดรัดเอาไว้แน่น จนขยับไม่ได้ พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ มือของนางก็เงื้อมขึ้นสูงหมายจะตบลงบนหน้าของฟ่านจิ้นปู้ให้สมกับความแค้นใจ
“มีสายตาจ้องมองอยู่หลายคู่ เจ้าตามข้ามาก่อน” เขาคว้ามือของซี
