พอกินยาเข้าไปแล้ว อวี้หลิงนางก็หลับสนิทจนเลยมื้อเที่ยงไปแล้ว พอลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้เป็นมารดานั่งมองนางอยู่ที่ข้างเตียง
“ท่านแม่!!! ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ” นางหันไปมองรอบๆ ก็ไม่มีผู้ใดอยู่ภายในห้อง นอกจากนางและมารดา
“ไม่ต้องพูดแล้ว รอยที่คอเจ้า ผู้ใดเป็นคนทำ” ซูซื่อแม้จะมีโทสะเพียงใด แต่นางก็ยังเอ่ยถามออกมาอย่างใจเย็น
นางรู้เรื่องจากเสี่ยวเถา ที่อวี้หลิงต้องการฤกษ์มงคลที่เร็วที่สุด จึงได้มาสอบถามนางที่ตระกูลซูอย่างร้อนใจ
แต่ไม่คิดว่า เมื่อมาถึงแล้วจะพบว่านางเป็นไข้ ยังดีที่ตอนที่เข้ามาหาอวี้หลิงในเรือนของนางไม่มีผู้ใดติดตามนางมาด้วย
พอสอบถามสาวใช้ในเรือน และตัวเสี่ยวเถา ก็พบว่าอวี้หลิงนางไม่ได้ออกไปจากตระกูลซูเลย จะหาว่านางนัดพบบุรุษอื่น ก็เห็นจะไม่ใช่ บุตรสาวของนางไม่ได้ใจกล้าเช่นนี้
“ท่านแม่...ข้า ข้าผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”
นางโผเข้ากอดซูซื่อเอาไว้แน่น พร้อมทั้งปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้
