เรือนหลัก
ครั้งนี้เสิ่นฮูหยิน หาได้นั่งฟังเรื่องราวด้วยจิตใจที่นิ่งสงบเช่นเคย หลังจากได้ยินน้ำในจอกชาในมือถึงกลับกระฉอกออกมา นางสั่งความเสียงขรึม
“ไปเรียกอี้เหมยมาหาข้า”
อี้เหมยมาถึงก็คุกเข่าหมอบต่ำ “บ่าวคารวะฮูหยิน”
เสิ่นฮูหยินถลึงตามองอี้เหมยอย่างดุดัน กล่าวข่มขวัญ
“เจ้ายังจำข้าได้อยู่อีกหรือ”
“ผู้น้อยมิกล้า”
น้ำเสียงและท่าทีของอี้เหมยเต็มไปด้วยความหวาดกลัวตัวสั่นงันงก
“มิกล้าแล้วเหตุใดเจ้าไม่รายงานข้า หวังว่าเจ้าจะรู้นะว่าเรื่องอะไร”
“บ่าว บ่าว...มิทราบว่าต้องรายงาน หากฮูหยินเอ่ยถามบ่าวไม่มีทางปกปิดแน่นอนเจ้าค่ะ”
เสิ่นฮูหยินรู้สึกโกรธจัดจนแทบจะทนไม่ไหว ยิ่งคิดก็ยิ่งดาลเดือด นางไม่อาจจะตำหนิกู้เฉียวจิงโดยตรงได้
ฮูหยินตั้งครรภ์ จึงหาอนุปรนนิบัติสามีไม่หึงหวงริษยา นับว่าถือหลักสามสี่จรรยาไม่บกพร่อง หากข่าวแพร่ออกไปเหล่าบุรุษในเมืองหลวงล้วนยกยอและเปรียบเทียบแฝงกับวาจาที่เอ่ยถึ
