ชิงโยวเหยียนยืนแขนออกไปรับในทันที กัวเล่อเยี่ยนรู้สึกตกใจ อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายเช่นนี้นางรู้สึกอับอายอยู่บ้างนางขัดขืนพลางเอ่ยน้ำเสียงแผ่วเบา
“องค์รัชทายาท พระองค์ปล่อยหม่อมฉันลงก่อนเพค่ะ”
ชายหนุ่มตวัดสายตามองอีกฝ่ายอย่างน้อยใจ ทว่าเมื่อสบสายตาจริงจังเขาจึงค่อย ๆ วางอีกฝ่ายลงแล้วพูดขึ้น
“เจ้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียก่อน แม้จะมิใช่ฤดูหนาวทว่าน้ำก็เย็นอาจจะเจ็บไข้ได้”
“ฮูหยินกู้...ท่านเองก็ต้องเปลี่ยนอาภรณ์”
จากนั้นกัวเล่อเยี่ยนก็เอื้อมมือไปแตะชีพจรอีกฝ่าย ทุกอย่างยังปกติดีนางจึงถอนหายใจโล่งอก
“ที่รถม้าของจวน มีอาภรณ์สำรองข้าจะไปเอาที่นั้น คุณหนูกัวท่านไม่ต้องกังวล”
กู้เฉียวจิงเดินไปยังกลุ่มของเสิ่นฮูหยิน ฮองเฮามองพวกนางด้วยสายตาตกตะลึง นางควบคุมสติพร้อมเผยใบหน้าเปี่ยมเมตตาคุณธรรมแล้วพูดขึ้น
“ไยต้องไปเอาที่รถม้า เด็ก ๆ ไปเอาอาภรณ์มาให้ฮูหยินกู้และคุณหนูกัวปรับเปลี่ยน”
