วันถัดมา..
ผมนั่งงุดหน้าลงน้อยๆละอายเเก่ใจตัวเองเหลือเกินที่ต้องคอยมาเป็นภาระพี่ฟ่างเเบบนี้ตลอดเลยไหนพี่ฟ่างเขาจะต้องทำงานที่ร้านสักแล้วก็ร้านที่หุ้นกับเพื่อนเเล้วยังต้องสอนหนังสืออีก
ถ้าชาลีไม่รู้จักกับพี่ฟ่างชาลีคงคิดว่าเขาเป็นซูเปอร์ไซย่า =_='
ที่หัวผมโดนหมอเย็บไปหลายเข็มเลยดันมาเเตกตรงหน้าผากซะด้วย ต้องรออีกหลายวันเลยกว่าเเผลจะหายเเต่โชคดีที่ชาลีพอมีผมด้านหน้าปิดมันไว้อยู่
"มองพี่ทำไม"เขาถามขึ้นเสียงเรียบ
เสียงคนตัวสูงที่ฟังดูกี่รอบก็ยังไม่คุ้นชินเลยสักนิด 'พี่' เขาเเทนตัวเองว่าพี่..พอคิดอย่างงั้นหน้าผมมันก็เเอบเเดงขึ้นมาทีละนิด
ผมจำได้ว่าตอนเด็กๆผมชอบจุ๊บปากนิ่มๆของเขามาก ยิ่งความทรงจำที่มีต่อเขามันกลับมามากเท่าไหร่ผมก็อายจนเเทบอยากจะเเทรกเเผ่นดินหนี
"ปะ..เปล่าฮะ ชาลีไม่ได้มอง"ผมรีบปฏิเสธเสียงเเข็ง
"เเล้วมาจ้องพี่ทำไม..หรืออยาก.."
"บ้าเหรอฮะ!..ชาลีเเค่ไม่ชินที่พี่คอยพูดดีๆด้ว
