“หึ ไม่เกี่ยวหรอกว่าพวกท่านเมื่อก่อนเป็นทาสของผู้ใด แต่เมื่อมาอยู่ในเรือนของข้าแล้ว พวกท่านก็เป็นคนเช่นเดียวกับข้า ของที่ข้าใช้พวกท่านก็ใช้ได้ ของที่ข้ากินพวกท่านก็กินได้ สบู่ที่ท่านบอกเป็นของมีค่า ท่านดูเสียว่าในเรือนข้ามีมากเพียงใด หากท่านจะหยิบไปใช้สักก้อน ข้าจะขาดทุนเช่นนั้นรึ”
“ฮูหยิน” ทั้งสามเอ่ยเรียกนางเสียงสั่น
“หยุด ห้ามร้องไห้เด็ดขาด” นางรีบยกมือห้าม คนในยุคนี้เป็นอันใดกัน เพียงเอ่ยเรื่องที่สมควรเอ่ย ก็พากันร้องไห้เสียหลายหนแล้วต่อวัน
นางคิดว่าเกิดเป็นคนก็ย่อมต้องมีคุณค่าเช่นกัน แต่เพราะเลือกเกิดไม่ได้ ทำให้ต้องมีสถานะทาสติดตัว นางไม่ใช่คนในยุคนี้ความคิดเรื่องกดขี่จึงไม่มี ในเมื่อทำงานดีย่อมต้องให้รับรางวัล
ทั้งสามพ่อแม่ลูกอดจะซาบซึ้งใจกับหลินเยว่ไม่ได้ นางช่างแตกต่างจากเจ้านายคนอื่นที่พวกเขาเคยพบ
เสี่ยวเหลียนจากที่เคยเป็นเด็กไม่ค่อยกล้าพูดก็แสดงออกมากขึ้น นางเคยถูกคุณหนูในจ
