บทที่9 เสียตัวให้กับคนที่ชอบ
1671 คำ
“จะไปไหน มานี้ยัยตัวจอมปัญหา”
“โอ๊ย! พี่เสือ แพรเจ็บนะ”
แพรชมพูพยายามแกะข้อมือหลุดพ้นจากพันธนาการของคนสร่างเมาเพิ่งรู้ตัวเข้าห้องผิดปลุกปล้ำ เธอเจ็บจริง ซ้ำร้ายเขายังออกแรงบีบกระชับจนเกิดเป็นรอยแดง
คนอะไรใจร้าย ไม่ถนอมร่างกายเธอเลย
“เธอจะยังไปไหนไม่ได้ ขืนพ่อแม่ฉันรู้ ฉันตายแน่!”
“แพรไม่ได้คิดหนีไปไหนเสียหน่อย หรือว่าพี่เสือชอบเรา...”
เธอก้มลงร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเองแนบชิดเสียดสีบั้นท้ายอวบๆ สัมผัสความแข็งกระด้างบางอย่างกำลังผงกหัวทักทายต้อนรับอรุณยามเช้า
“คุยกันในสภาพแบบนี้”
ต่อให้จะน้องสาวเธอเจ็บแสบระบมขณะขยับตัวเล็กน้อยก็ตาม คนอะไรชอบทำรุนแรงในร่างกายเหมือนเครื่องระบายอารมณ์
พอรู้ตัวว่าเป็นอย่างที่แพรชมพูเอ่ยปาก พยัคฆ์เผลอเอาตัวเข้าใกล้ชิดลูกสาวหัวหน้าคนสวนรีบผลักดันร่างเธอแล้วลนลานขยับออกห่าง
เขาเจ็บใจตัวเองไม่น่าพลาดท่ากับเด็กใช้ในบ้าน อุตส่าห์หลีกเลี่ยงให้ห่างกันไกลๆ แล้วแท้ๆ
“ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย ฉันมีเรื่องต้องคุยกัน ห้ามให้พ่อแม่ฉันรู้เรื่องนี้เด็ดขาด”
แม่เขายังอยากให้เธอมาเป็นลูกสะใภ้บ้านแอเรียสพอร์ตอยู่ ถ้าเอาเรื่องนี้มาเป็นประเด็น มีหวังเขาถูกพ่อแม่จับแต่งงานเข้ากรง จากเสือล่าเหยื่อก็จะกลายสิ้นลายไปน่ะสิ
“เรื่องที่พี่เสือเมาแล้วเผลอเข้าห้องผิดเหรอคะ”
เข้าห้องผิดไม่พอ ยังมีหน้ามากล่าวหาว่าเธอประจบแจงป้านับดาวได้เข้าพักบ้านใหญ่นี้อีก
แพรชมพูจ้องมองลึกเข้าไปในแววตาเขาอย่างไม่เกรงกลัว เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายเสียหาย เสียตัวให้กับคนที่แอบชอบ มิหนำซ้ำยังถูกกักขังไม่ให้เธอออกไป
“ยาย...”
ครั้นจะเอ่ยปากด่าหญิงสาวจอมจุ้นจ้านไม่ทัน ร่างบางเอาผ้าห่มทั้งหมดบนเตียงคลุมตัว เดินเสียดขาที่ยังเจ็บระบมกึ่งกายสาวอยู่เข้าห้องน้ำ ปล่อยให้เขาเปลือยกายเห็นน้องชายตั้งโด่ยามเช้าคนเดียว
แพรชมพูใช้เวลาเบ็ดเสร็จไม่เกินสิบนาที สวมใส่เสื้อผ้าตัวเก่าที่ถูกคนเมาถอดออกโยนทิ้ง ก่อนค่อยแง้มประตูห้องน้ำเพื่อดูว่าชายหนุ่มออกหรือยัง ภาพวาบหวามสุดเร่าร้อนเมื่อคืนยังฝังลึก พยายามสลัดมันออกไปให้หัวก็ยังไม่หลุดพ้น
‘บ้าจริงยัยหนูแพร ถึงเธอจะชอบเขามากแค่ไหน เธอก็ควรหักห้ามใจตัวเองบ้าง ว่าที่พี่เสือเขาทำไปเพราะเขาเมา เขาไม่ได้ชอบเธอตอบ’
“คิดจะหนีก่อนโดยที่เจ้าของบ้านยังไม่อนุญาตเหรอ”
เสียงเข้มของพยัคฆ์ทำให้คนกำลังก้าวขาย่องจะเดินไปเปิดประตูห้องนอนห่างจากห้องน้ำไม่เกินสี่เมตร แพรชมพูหยุดชะงักเมื่อรู้ตัวว่าถูกเขาจับได้
อีตาเสือเนี่ยหูตาไวดีชะมัด!
“พี่เสือ” เสียงอ่อนลง
พยัคฆ์แต่งตัวเองเสร็จแล้วนั่งรอคนอ้อยอิ่งอยู่ห้องน้ำเป็นเวลาหลายนาที กว่าจะออกมาได้ ทำให้คนที่ไม่เคยชอบรอใครนานๆ ต้องหงุดหงิดง่าย
เธอได้ยินเสียงเต้นกลองรัวๆ ภายในอกข้างซ้ายดังแทบทะลุออกมา เมื่อร่างสูงดูดีมากออกมายืนเทียบเท่าส่วนสูง คนบ้าเนี่ยสงสัยตอนเด็กชอบกินนมโคหรือไงถึงได้สูง ร่างเล็กต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อให้มองหน้าคมสันถนัด
“เสียงอะไร” เขาได้ยินบางอย่างจากด้านในตัวเธอ ยิ่งเอาตัวขยับใกล้ชิด เสียงนั้นยิ่งชัดเจนขึ้น
แพรชมพูกลอกตาไปมา ควบคุมอาการปกติไม่ให้แสดงอาการออกมาเพื่อให้เขารู้ว่าเธอแอบชอบ ซึ่งนั่นจะไม่เป็นการดีสำหรับตน เพราะเขาพูดเองว่าไม่เอาคนใช้ในไร่แสงจันทร์มาทำเมีย เธอยังจำมันได้ดี
“เสียง...” หากพูดความจริงไปเขาก็ต้องโกรธ “เสียงร้องท้องของพี่เสือมั้งคะ”
โครกคราก!
เรื่องบังเอิญหรือตั้งใจเธอก็ไม่รู้ได้ พยัคฆ์จ้องมองลึกเข้าไปในแววตาอ่อนหวานของแพรชมพูก็ถอยห่าง จริงอย่างที่หญิงสาวว่า น่าจะเสียงท้องร้องกระเพาะอาหารจากเขา เมื่อคืนไม่ได้กินข้าว เอาแต่ไวน์องุ่นลงน้ำหนักท้อง มีแต่น้ำก็เลยย่อยง่าย
“ฉันออกไปก่อน สักสิบ...ยี่สิบนาที”
มันจะนานเกินไป บีบเวลาเร็วก็แล้วกัน “อ้อ แล้วเรื่องนี้ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดนอกจากเธอกับฉัน”
“พี่เสือกลัวว่าแพรจะปากโป้งเหรอคะว่าพี่เสือเข้าห้องผิดแล้วทำอะไรแพรเอาไว้บ้าง” เธอย้อนถามกลับ
“คนอย่างเธอมันไว้ใจไม่ได้ ฉันออกไปก่อน แล้วเธอค่อยเดินออกจากห้อง แล้วอย่าสะเออะมาประจบแจงแม่ฉันอีก เรื่องเมื่อคืนเราต่างวินวินกันทั้งคู่ อ้อ ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้น ฉันป้องกันอย่างดีเลยละ”
แพรชมพูตาโต คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินคำพูดเลวระยำจากปากคนเปรียบเสมือนพี่ชายแสนดีของเธอ
“พี่เสือ”
พยัคฆ์ไม่ใช้หางตาเหลียวแหลมองร่างเล็ก สาวเท้ายาวค่อยเปิดประตูห้องอยู่ติดข้างห้องของเขา หันมองซ้ายขวาค่อยพ่นลมหายใจหนักๆ
หลังจากนั้นใช้โอกาสไม่มีคนอยู่แถวนี้รีบหลบซ่อนตัวภายในห้องตัวเอง ทำตัวเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แพรชมพูยังมองไม่ทันเห็นว่าเขาออกจากห้องแล้วนั้น หยดน้ำตาเอ่อล้นร่วงหล่นลงหลังมือขาวเนียน เธอรีบปัดมันทิ้ง อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้โกรธหรือเกลียดมากด้วยซ้ำ แค่ไม่ใช่ผู้หญิงในสเปคของชายหนุ่ม
“ถึงสิบ...ยี่สิบนาทีหรือยังน่า” บ่นอุบ ขณะยอมทำตามคำสั่งเจ้าของไร่ หญิงสาวลุกจากเตียง กัดฟันแน่นเมื่อความเจ็บปวดร้าวกำลังตีระลอกขึ้น
“โอ๊ย ทำไมมันเจ็บขนาดนี้นะ”
แพรชมพูไม่ได้หวงตัวว่าเป็นสาวเวอร์จิ้น บริสุทธิ์ผุดผ่อง ห้ามเข้าใกล้ผู้ชายอันตรายขนาดนั้น แค่เธอยังเป็นเด็กไม่ประสีประสาเรื่องเซ็กซ์พวกนี้
ถ้ารู้ว่าการมีอะไรกันทำให้เจ็บปวดระบมร้าวทั้งตัว ชาตินี้ทั้งชาติขออย่าได้มีสามีดีกว่า
“หนูแพร เมื่อคืนหลับสบายดีไหมจ๊ะ”
เพียงก้าวขาสั่นๆ ออกจากห้องชั่วคราวที่ผู้ใหญ่ใจดีให้การช่วยเหลือพักพิงลูกนกตัวน้อยๆ ถูกเสือป่าย่องเข้ามาขย้ำกินจนไม่เหลือซากเรียบร้อย แม่ของพยัคฆ์รีบถามไถ่
เธอยิ้มแห้ง จะกล้าฟ้องป้านับดาวได้อย่างไรว่าเมื่อคืนเสียตัวให้กับลูกชายของบ้านนี้นั้นเป็นเรื่องจริง!
“ละ หลับสบายดีค่ะคุณป้าดาว”
“แล้วทำไมเสียงตะกุกตะกักแบบนั้นล่ะ”
ประมุขใหญ่ของบ้านไร่แสงจันทร์ยกมือแตะอังหน้าผากลูกสาวแม่ครัวที่เธอเอ็นดู ก่อนชักมือกลับ
“เอ๊ะ ทำไมตัวหนูแพรถึงร้อนขนาดนี้ ไม่สบายหรือเปล่า”
“แพรก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะคุณป้า ว่าจะกลับไปนอนพักอยู่บ้าน คุณป้าดาวไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
คำตอบจากแพรชมพู ทำให้คุณนายนับดาวพลอยโล่งใจ คนอาบน้ำร้อนมาก่อนหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าเหมือนจ้องจับผิดสังเกตท่าทีแปลก
“ถ้างั้นเดี๋ยวป้าไปส่งดีกว่า ว่าแต่เมื่อคืนหนูแพรเห็นลูกชายป้าไหม เห็นกินเหล้าสังสรรค์กับพวกคนงาน ป่านนี้คงเดินกลับเข้าห้องถูกหรือเปล่า” แม่ของพยัคฆ์หลับไปก่อน
แพรชมพูหน้าซีดเผือดลง หลุบตาว่าจะก้มมองมือตัวเอง เก็บซ่อนไม่ให้ป้านับดาวเห็นว่าเธออาจปกปิดความลับไม่มิด
ในขณะที่นับดาวพาส่งลูกสาวแม่ครัวในบ้านตรงมายังหน้าบ้านพักหัวหน้าคนงาน ใจจริงเธออยากให้ครอบครัวย้ายสำมะโนครัวบนบ้านหลังเล็กอยู่ข้างติดกับบ้านหลังใหญ่ ซึ่งต้องเป็นคนพิเศษเท่านั้น ทว่าเพ็ญศิริเกรงใจเจ้านายมีเมตตา มีน้ำใจแก่คนงานทุกคน
“แพรขอตัวก่อนนะคะคุณป้า”
เธอเพิ่งหลับได้สองชั่วโมงเต็มๆ ซึ่งนั่นยังไม่เพียงพอ
“มียาอะไรกินมั้ยจ๊ะ”
“มีแล้วค่ะ”
เธอโกหก ไม่มียาลดไข้กินทั้งนั้น แค่ร่างกายประท้วงอยากนอนพักผ่อน เธออาจดีขึ้น
“จ้ะ”
นับดาวพยักหน้ายิ้มบาง เมื่อไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง หญิงสาววัยกลางคนจึงยอมเดินกลับเข้าบ้านใหญ่อย่างไม่ระแคะระคายใดๆ
……
“เมื่อกี้แม่เห็นหนูแพรมีท่าทางไม่สบาย แม่ว่าจะพาหนูแพรไปหาหมอ แต่หนูแพรบอกว่าไม่ไป เมื่อคืนนี้เสือเข้าห้องถูกใช่มั้ย”
พยัคฆ์เกือบทำช้อนข้าวต้มร่วงจากมือ ดีที่เขายับยั้งสติเอาไว้ทัน ทว่าอาการไม่รอดพ้นสายตาจ้องจับผิดของนับดาวได้
“เมื่อคืนผมเมามาก ผมก็เลยให้มิ่งพาไปส่งถึงห้องครับ ผมไม่รู้ว่าคุณแม่ให้ยายเด็กหน้าอกแบนนั่นเข้ามาพัก”
เขาไหวไหล่ หันมาสนใจข้าวต้มตรงหน้าฝีมือป้าเพ็ญศิริ แต่ลูกสาวไม่ชื่นชอบ
“แม่ยังไม่ได้บอกลูกนะจ้ะว่าแม่ให้หนูแพรเข้ามาพักที่บ้านใหญ่ ลูกรู้ได้ยังไงล่ะ เสือ”
“ผมขอตัวไปดูเจ้าแดงก่อนนะครับคุณแม่ ฝากอรุณสวัสดิ์คุณพ่อด้วยนะครับ”
พยัคฆ์วางช้อนข้าวต้มลง ลุกจากเก้าอี้โต๊ะอาหาร เอื้อมมือไปหยิบเอาเสื้อยีนส์แขนยาวพาดอยู่โซฟาเบดมาสวมคลุมทับ ยังไม่ลืมหยิบหมวกสวมใส่ศีรษะ หลีกเลี่ยงการตอบคำถาม
‘ผู้หญิงที่เขามีอะไรด้วยเป็นใครก็ได้ที่สวยๆ แต่ต้องไม่ใช่ยายเด็กจอมจุ้นจ้านนั่นคนเดียว ยายแพรชมพู!’
- ผู้เขียน
