วรันธาราหน้าเจื่อนเจือนเมื่อมองเห็นพิชซ่าครึ่งชิ้นในมือของแม็กเวลล์ “สงสัยธารต้องถ่ายพยาธิบ่อยๆ แล้วล่ะค่ะ กินเยอะทุกที” หญิงสาวพยายามซ่อนอาการจะอ้วกเอาไว้สุดฤทธิ์
“เอ่อ พี่แม็กอิ่มแล้วก็...”
“พี่กะว่าจะนั่งเล่นที่ห้องน้องธารสักพัก หวังว่าน้องธารคงไม่ขัดข้องอะไรนะครับ”
เจ้าของห้องแทบทรุดกองกับพื้น “ว่า...ว่ายังไงนะคะ”
“พี่จะนั่งคุยกับน้องธารน่ะครับ”
“เอ่อ แต่ว่า... ธารเหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้วน่ะค่ะ”
“ว้า เสียดายจัง...”
“เอ่อ ธารต้องขอโทษด้วยนะคะ เอาไว้วันหน้านะคะ วันนี้ธารอยากอาบน้ำจริงๆ ค่ะ”
หญิงสาวรีบลุกขึ้นยืนเดินนำร่างแม็กเวลล์ไปที่ประตูห้อง “ไว้เจอกันนะคะพี่แม็กซ์”
“ไว้เจอกันครับ”
แม็กเวลล์กำลังจะเดินออกไปแล้ว อีกสองก้าว... อีกสองก้าวเท่านั้นความอึดอัดโลกาวินาศของหล่อนก็จบสิ้นลง
“บายค่ะพี่แม็ก”
“บายครับ”
อีกก้าวเดียว... พี่แม็กเดินออกไปสิ ธารจะได้ปิดประตู หญิงสาวลุ้นอยู
