เสน่หารัก นางร้าย

บทที่1 ยิ่งเจ็บยิ่งแค้น

“พี่บูม!”

ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มออกมาเบา รู้ดีแก่ใจว่าคนรักของเธอต้องรีบเข้ามาช่วยอย่างแน่นอน น้ำผึ้งกำลังจะวิ่งเข้าไปหาชายคนรัก แต่...

ปัง...ปัง

ปืนลั่นไกตรงออกมาจากมือของลูกน้องพิสุทธิ์ดังขึ้นสองนัดติดต่อกัน ดวงตากลมโตเบิกตากว้างเล็กน้อยก่อนจะทรุดฮวบลงกับพื้นพร้อมเลือดสีแดงฉานทางด้านหลัง

“น้ำผึ้ง!” บูรพารีบเข้ามารับร่างเล็กที่ถูกยิงจากด้านหลัง เลือดยังไหลออกจากร่างเธอไม่หยุด

หญิงสาวทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงหมดสติภายในอ้อมแขนแกร่งของเขา น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลพรั่งพรูไหลลงมาด้วยความเศร้าโศกเสียใจหนัก เมื่อเห็นคนรักต้องตายต่อหน้าต่อตา

“ฮึก ฮือๆ น้ำผึ้ง เธอจะต้องไม่ตาย พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ น้ำผึ้ง”

ความสูญเสียของรักอย่างไม่มีวันหวนกลับทำให้บูรพายืนกรานว่าจะไม่ยอมแต่งงานกับพิสุทธิ์ คู่หมั้นสุดร้ายกาจของเขาตลอดชีวิต! ในใจเขามีแต่ผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้งตลอดมา

…

1 ปีหลังจากเกิดเหตุการณ์ร้าย

ข่าวบริษัทเภตรา กรุ๊ป กำจัด บริษัทผลิตเครื่องประดับเพชรพลอยชื่อดังที่จะมีผู้บริหารคนใหม่ต่อจากเจ้าของบริษัทคนเดิมในอีกสองวันข้างหน้า มือเรียวเล็กแอบกำแก้วไวน์แน่น สีหน้าของคุณหญิงเภตราและพิสุทธิ์ คู่หมั้นของลูกชายหล่อนยิ้มหน้าระรื่นมีความสุข ราวไม่ทุกข์ร้อนอะไรกับเหตุการณ์หนึ่งปีก่อนที่พวกหล่อนกระทำลงไปด้วยซ้ำ

หญิงสาวเก็บกดความเจ็บปวดปนโกรธแค้นเคืองในอกเอาไว้ จนแทบร้อนรนไม่อยู่ ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา เธอต้องแบกรับความเจ็บปวด ต้องหลบซ่อน หนีไปไกลถึงต่างประเทศห้ามไม่ให้ใครรู้ว่าตัวเองยังไม่ตาย แต่ตอนนี้มันถึงเวลาที่เธอต้องกลับมาสะสางเรื่องราวความแค้นในอดีตสักที

“คุณรสค่ะ คุณภัทรให้คุณลงไปทานข้าวด้วยกันค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งเข้ามาเคาะประตูห้องส่วนตัวของคุณหนูที่นี่

“เดี๋ยวฉันลงไป”

“ค่ะคุณหนูรส”

ร่างเล็กค่อยหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้โซฟาราคาแพง ใบหน้าหวานคมฉีกรอยยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงพี่ชายบุญธรรมที่แสนดี ถ้าไม่ได้พวกเขาช่วยในคราวนั้น ป่านนี้เธอคงแย่ ไม่รู้จะบากหน้าขอความช่วยเหลือจากใคร

หญิงสาวสวยเซ็กซี่ เธอไม่ใช่คนอ่อนแอเหมือนคนเดิม แต่เป็นคนเข้มแข็ง ไม่ยอมพ่ายแพ้ให้ใครง่ายดาย

“น้ำผึ้ง มาแล้วเหรอ พี่สั่งให้แม่ครัวทำอาหารที่น้องชอบอยู่พอดี” เสียงเข้มทุ้มใหญ่เอ่ยแก่น้องสาวบุญธรรม สายตาหวานคมแอบตาขวางดุดันแก่ชายหนุ่มตรงหน้า

“รสบอกพี่ภัทรหลายรอบว่าไม่ให้เรียกชื่อนั้น ชื่อนั้นมันอัปมงคล รสไม่ชอบ!”

“พี่เกือบลืมไปเลยว่าเธอไม่ใช่น้ำผึ้งคนก่อน พี่ขอโทษนะน้องรส”

“น้ำผึ้งคนก่อนผู้อ่อนแอมันตายไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้เหลือแค่มธุรสคนใหม่ ผู้ไม่ยอมใครอีกแล้ว พี่ภัทรจำชื่อนี้ให้ดีนะคะ”

มธุรส บวรเมศ ก้าวลงมายังห้องอาหาร เธอเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลบวรเมศ ลูกสาวบุญธรรมของมหาเศรษฐีชื่อดังของเมืองไทย ไม่มีใครจะไม่รู้จัก

มธุรส หญิงสาวสวย เข้มแข็ง ว่าที่ผู้บริหารบริษัทผลิตภัณฑ์น้ำหอม ซึ่ง ดนุภัทร พี่ชายบุญธรรมของเธอตั้งใจจะยกแก่น้องสาวบริหารงานตามคำขอร้องของน้องสาวที่มีความแค้นเต็มอกกับครอบครัวคุณหญิงเภตรา

“รสได้ข่าวว่าคุณพ่อดนูไม่สบายหนัก คุณพ่อเป็นยังไงบ้างคะพี่ภัทร” น้ำเสียงหวานใสเอ่ยถามไถ่อาการของท่านอย่างเป็นห่วง

“คุณพ่อก็เจ็บป่วยออดๆ แอดๆ ตามประสาคนแก่นั้นแหละน้องรส พี่สั่งคุณหมอและคุณพยาบาลดูแลท่านอย่างใกล้ชิด น้องรสไม่ต้องเป็นห่วง ห่วงแต่ตัวน้องเองดีกว่า ว่าเรื่องการแก้แค้นครอบครัวนั้น น้องจะเอายังไงจริงๆ เหรอ” ดนุภัทรเป็นห่วงเธอ

“คนพวกนั้นทำให้รสต้องเกือบตาย คนเลวไม่มีทีท่าจะสำนึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไป ในเมื่อกฎหมายจัดการพวกมันไม่ได้ รสคนนี้นี่แหละจะจัดการพวกมันเอง คุณหญิงเภตรา พิสุทธิ์!”

ดวงตาหวานแข็งกร้าวขึ้นอย่างโกรธแค้น ดนุภัทรสงสารผู้หญิงตัวเล็กที่ต้องมาเจอเรื่องร้ายกับตัวเอง คนเป็นพี่ชายห้ามอะไรน้องสาวบุญธรรมไม่ได้ ทำได้แค่เพียงคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ

'พี่ไม่อยากให้น้องรสต้องจมปลักอยู่กับความแค้น พี่อยากให้รสหันมามองคนที่ห่วงสุดชีวิตที่อยู่ตรงนี้บ้าง น้องน้ำผึ้งของพี่'

.........

มือแข็งแกร่งวางพวงมาลัยสีขาวบริสุทธิ์ตรงหน้าที่เกิดเหตุการณ์ร้าย ที่เขาเคยสูญเสียดวงใจของเขา แม้ว่าจะผ่านมาหนึ่งปี บูรพาก็ไม่มีวันลืมผู้หญิงที่ชื่อน้ำผึ้งได้เลย ไม่เลยแม้แต่วินาทีเดียว

สายตาคมกริบสะดุดตาเห็นพวงมาลัยสีขาวอีกพวงหนึ่งวางก่อนหน้านี้แล้วเมื่อทุกครั้งที่เขาเคยผ่านมาแถวตรงนี้ แอบสงสัยว่าใครคือเจ้าของพวงมาลัยและมาวางที่นี่ทำไมเป็นประจำทุกเดือน

“ฮึก ฮือๆ น้ำผึ้ง เธออยู่ที่ไหน ร่างของเธอหายไปที่ไหน พี่คิดถึงเธอเหลือเกิน”

ย้อนกลับอีกหนึ่งวันต่อมาเมื่อเกิดเหตุสูญเสียคนรัก บูรพาย้อนกลับมาที่นี่เพื่อหวังจะเอาร่างหญิงสาวไปทำพิธีกรรมทางศาสนาเพื่อให้วิญญาณเธอสงบสุข แต่กลับไม่เห็นร่างไร้ลมหายใจ กลับหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย เขาพยายามออกตามหาร่างของคนรักที่หายไปตลอดหนึ่งปีเต็ม แต่ก็จนปัญญา

“น้ำผึ้ง ตลอดเวลาหนึ่งปีที่ผ่านมา พี่รักและซื่อสัตย์ต่อเธอ พี่จะไม่มีใครอีกนอกเหนือจากน้ำผึ้ง พี่คิดถึงเธอตลอดเวลา ฮึก”

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของชายหนุ่มแอบทำให้คนฟังเจ็บหน่วงหัวใจ หญิงสาวอยากจะบอกความจริงแก่เขาว่าเธอยังไม่ตาย แต่ถ้าขืนออกไปพูดต่อหน้า แผนการแก้แค้นคุณหญิงเภตรา แม่ของเขาก็จะไม่สำเร็จไปตามที่คาดหวัง

บูรพาจมปลักอยู่ความเศร้าสักพักก่อนเช็ดน้ำตาลวกๆ ก่อนเดินออกจากจุดตรงนี้ เขาเห็นร่างหญิงสาวคนนั้นกำลังจะถูกรถชน

“คุณ ระวัง!” บูรพารีบวิ่งเข้าไปช่วยเธอออกมาจากถนนทันท่วงที

“ว้าย!” มธุรสไม่ทันได้ระวังถูกดึงจากชายหนุ่มออกมาก่อนจะล้มทับ สบสายตาต่อกัน

แวบแรกที่บูรพาเห็นใบหน้าหญิงสาวคนตรงหน้ายิ่งเบิกตากว้างตกใจหนัก เธอมีหน้าตาคล้ายคลึงน้ำผึ้ง คนรักของเขาที่จากไป

“คุณผู้หญิง คุณเจ็บตรงไหนไหมครับ” บูรพาประคองร่างหญิงสาวปริศนาหยัดตัวลุกขึ้น

“ฉันไม่เป็นอะไรแล้วละค่ะ ขอบคุณคุณมากที่ช่วยชีวิตฉันเอาไว้”

มธุรสส่งยิ้มแก่อดีตคนรัก เขายังคงเป็นพี่บูมของน้ำผึ้งที่ดูแล เอาใจใส่เธอเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง

“ทำไมผมรู้สึกคุ้นหน้าคุณจัง เหมือนกับว่าเราเคยเจอกันมาก่อน”

“คุณจะจีบฉันเหรอคะ มันไม่ง่ายเกินไปมั้งค่ะคุณ...” หญิงสาวทำทีเห็นว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

“บูรพาหรือเรียกสั้นๆ ว่าบูมก็ได้ครับ”

ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้างแก่หญิงสาวมีหน้าตาคล้ายกับคนรักเก่า เขารู้สึกถูกชะตากับเธอยังไงบอกไม่ถูก

“ฉันชื่อมธุรสหรือเรียกรสเฉยๆ ก็ได้ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” มือเล็กยื่นมือตรงหน้าชายหนุ่มตามธรรมเนียมของทางฝรั่ง

“ยินดีครับ”

เพียงมือหนาสอดมือเล็กจับร่วมกันแน่นหนา บูรพารู้สึกคุ้นเคยและผูกพันกับหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“พอดีว่ารสเพิ่งกลับมาจากเมืองนอกนะคะ รสก็เลยไม่ค่อยคุ้นชินกับทางที่นี่ ทว่าแต่คุณบูรพามาแถวนี้ทำไมคะ แถวนี้เป็นท้ายเขตเมือง มีแต่ป่า ไม่มีผู้คน” หญิงสาวทำทีแปลกใจเพราะรู้อยู่แก่ใจ

“ผมชอบมาเดินเล่นแถวนี้ครับ แล้วคุณรสล่ะ มาทำอะไรตรงนี้” เขาถามกลับ

“สงสัยรสคงหลงทางล่ะคะ รสว่าจะออกมาหากินข้าวข้างนอกบ้าน ไม่มีใครนำทางให้เลย” มธุรสตอบบ่ายเบี่ยงเขา

“น่าแปลกมาก เวลาผมเจอหน้าคุณมธุรสครั้งแรก เหมือนว่าคุณคือคนรักที่ผมเคยรักมากที่สุด แต่ผมก็สูญเสียเธอคนนั้นอย่างไม่มีวันกลับคืนมา”

ใบหน้าคมสันแอบหน้าเศร้าสลดเมื่อเอ่ยถึงคนรักเก่า จนเธอเห็นได้ชัดว่าเขารักและคิดถึงคนคนนั้นมาก

“คนรักของคุณบูรพาคือน้ำผึ้งใช่ไหมคะ”

“คุณรู้ได้ยังไง!”

“คนที่ตายไปแล้ว ไม่สามารถมายืนอยู่ตรงหน้าคุณได้หรอกค่ะ” มธุรสยิ้มอ่อนก่อนจะมีสายเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนรุ่นล่าสุดของตน

“รสต้องรีบกลับบ้านแล้ว เอาไว้โอกาสหน้าเราค่อยเจอกันนะคะคุณบูรพา”

มธุรสรีบขึ้นรถแวนคันหรูของพี่ชายบุญธรรมที่เพิ่งมารับ ปล่อยให้เขาเกิดความสงสัยเอาไว้ในใจ

“มธุรส เธอเป็นใครกันแน่!”