ความเงียบที่เข้าปกคลุมมันยังคงอยู่เนิ่นนานกว่าที่อ๋องหนุ่มจะได้สติ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“นางเป็นสตรีต้องสาปตามคำทำนาย เจ้ามิกลัวหรือว่าจะทำให้บ้านเมืองวุ่นวายเปลี่ยนแปลงอย่างที่ว่า”
“มิกลัวพะย่ะค่ะ คำทำนายอาจจะไม่เป็นจริงก็ได้ มันก็แค่คำพูดของคนแก่ที่ก่อความวุ่นวายให้สกุลจางเท่านั้น กระหม่อมเป็นถึงรัชทายาท อย่างไรเสียก็จะปกป้องนางให้ถึงที่สุดแน่ เสด็จอาอย่าทรงห่วงเลยพะย่ะค่ะ” หลงจื่อเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เพราะเขาคิดจะทำเช่นนั้นจริง
ต่างจากซือหรานยามนี้ที่ดูราวกับคนไร้วิญญาณไปแล้ว เมื่อนึกถึงการกระทำของตนที่ปฎิบัติต่อลี่ถิง มันช่างแตกต่างจากที่กลงจื่อทำนัก ความกลัวเกินขึ้นในใจเขาทันที เพราะเกรงว่าคนตัวเล็กจะมีใจให้หลงจื่อ
เมื่อเห็นผู้เป็นอาเดินออกไป หลงจื่อก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ สิ่งที่เอ่ยขอเสด็จพ่อของตนไว้อาจสมหวังในมิช้า เขาเบาใจแล้วเพียงเท่านั้นก็หลับไปอีกครา
หลังจากที่ลี่ถิงอยู
