เจ้าของใบหน้าคร้ามคมนิ่งไป แววตาบอกความผิดหวังอย่างที่สุด
“แต่ฉันพบสิ่งนี้ค่ะ คุณเซอร์เรนัล์ฟ” แม่บ้านยื่นกล่องไม้ให้ร่างสูงใหญ่ที่ค่อย ๆ ขยับลุกขึ้นนั่งรับไว้และเปิดออกดู
“ฉันจำได้ว่ามันเป็นของคุณผู้หญิง เธอชอบเอามันอออกมาดูทุกครั้งที่เธออยู่คนเดียวค่ะ”
เซอร์เรนัล์ฟล้วงหยิบเอาของข้างในออกมา ชายหนุ่มผงะงันเมื่อเห็นว่าภายในนั้นเต็มไปด้วยความทรงจำของอิสลิน ทั้งภาพถ่ายหลายใบของเธอกับเขา...ที่จัตุรัสไทม์แสควร์และที่ต่าง ๆ และสิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่คือดอกกุหลาบแห้งกรังซึ่งถูกผนึกไว้ในถุงพลาสติกอย่างดี
“พรินเซส เดอ โมนาโก เป็นดอกกุหลาบที่ฉันชอบที่สุดค่ะ ไคลน์”
เสียงหวานใสยังแจ่มชัดในมโนนึก ชายหนุ่มได้แต่รำพึงกับตัวเอง
“อีฟ...” แต่ถึงจะร่ำร้องหาเธอตอนนี้ก็คงปราศจากเสียงขานรับใด ๆ กลับมาอีก เซอร์เรนัล์ฟเฝ้ามองข้าวของในกล่องไม้ด้วยแววตาแห้งแล้งและหัวใจที่แตกสลาย
เขาสูญเสี
