ความรู้สึกแรกที่เหยียบย่างลงจากรถทำอิสลินชะงักไปเมื่อภาพเบื้องหน้าคือน้ำทะเลสีฟ้าใสสาดเกลียวคลื่นกระทบผืนทรายซึ่งทอดตัวมาจรดใต้ฝ่าเท้าของเธอ
“คุณเซอร์เรนัล์ฟอยู่ในบ้านพัก เชิญคุณอิสลินครับ”
ร่างเล็กยืนมึนงงชั่วครู่ เธออาจสับสนใจมากไปจนคิดว่านี่คือสถานที่นั้นเมื่อห้าปีที่แล้ว มันคล้ายกันมากเสียจนหญิงสาวอยากจะถอยหลังกลับ เธอรักโมนาโกมากก็จริงทว่าไม่ปรารถนาคืนมายังที่อันวิปโยคแห่งนี้เลย คนของเซอร์เรนัล์ฟจากไปแล้วแต่ร่างบอบบางก็ยังคงยืนมองบ้านพักซึ่งวางตัวอย่างโดดเดี่ยวริมชายหาด คงไม่มีอะไรเหมือนเดิมในเมื่อเวลานั้นก็ผ่านไปเนิ่นนาน อิสลินส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะก้าวเข้าไปในบ้านพักที่เธอหวังว่าเสร็จธุระจะได้รีบกลับเสียที
“ไคลน์คะ” เจ้าของใบหน้าหวานขานเรียกคนที่อยู่ด้านในหลังเปิดประตูไม้ที่ไม่ได้ล็อค บรรยากาศภายในนั้นเงียบเชียบมีเพียงสายลมแผ่วพัดพลิ้วเข้ามาทางหน้าต่าง ชั่วครู่จึงได้ยินเสียงห้าว
