“ว่าอย่างไรล่ะคะ” ร่างแน่งน้อยขยับเข้าไปชิดใกล้เพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ “ให้ฉันได้พบอีวี่เถอะค่ะ ฉันคิดถึงลูกเหลือเกิน และได้โปรดเถอะนะคะ ปล่อยพวกเราไป หลังจากนี้ฉันจะไม่ขออะไรคุณอีก ไคลน์คะ...ถ้าไม่มีฉันกับอีวี่คุณจะได้มีความสุขกับคุณเรเน่ต์อย่างไรล่ะคะ”
“คุณอยากให้ผมมีความสุขอย่างนั้นหรือ ถามหน่อยเถอะอีฟ ถ้าผมแต่งงานกับคนอื่นไปจริง ๆ ตัวคุณเองจะมีความสุขอยู่อีกไหม”
เซอร์เรนัล์ฟไม่ได้ตั้งใจถามให้อิสลินเจ็บปวด แต่สิ่งที่เธอแสดงออกคือการพยักหน้าและยิ้มกับเขาทั้งน้ำตาหล่นเผาะ
“ค่ะ...ฉันต้องมีความสุขสิคะ ในเมื่อคุณจะมีความสุข...กับผู้หญิงคนอื่น ฉันก็ยินดี”
เซอร์เรนัล์ฟรู้ดีว่าหญิงสาวโกหกและนั่นยิ่งทำให้เขานึกถึงสิ่งเลวร้ายที่ทำกับเธออย่างไม่น่าให้อภัยในเวลาที่ผ่านมา เพียงครู่ชายหนุ่มจึงเป็นฝ่ายรุก เขาทำให้เธอตกใจเมื่อจู่ ๆ ก็ขยับเข้าไปและลูบไล้เนินทรวงอวบอิ่มผ่านเนื้อผ้าเปียกชุ่มเบา ๆ
“ไคลน
