“ท่าน!!….”
“ค่อย ๆ พูดเถอะ เจ้ายังอมควันเอาไว้อีกงั้นหรือ มานี่”
เว่ยเฟิงหรงพานางมาที่ริมลำธารและค่อย ๆ ใช้ผ้าเช็ดหน้าของเขาชุบน้ำและมาเช็ดใบหน้าของนางเบา ๆ
“ดูสิมอมแมมอย่างกับลูกแมว เจ้าไปทำอะไรที่นั่นกันแน่”
“ข้า….”
“เจ้ารู้จักคนในเมืองหลวงงั้นหรือถึงได้ถึงกับกล้าวางเพลิงบ่อนขนาดใหญ่ของเมืองหลวง เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นั่นเป็นที่แบบใดและผู้ใดเป็นเจ้าของ”
“ข้า….แคก แคก”
“เอาล่ะ ดื่มน้ำนี่ก่อน”
เขาดึงกระบอกน้ำที่พกมาด้วยส่งให้นาง นึกไม่ถึงว่านางมาเมืองหลวงเพียงแค่วันเดียวจะทำเรื่องใหญ่เช่นนี้ได้
“เบา ๆ ค่อย ๆ ดื่มค่อย ๆ จิบ เจ้าสำลักควันเข้าไปมากเท่าใดกันแน่นะนี่”
“ดีขึ้นแล้ว…ไม่เป็นไรขอบคุณท่านมาก แล้วท่าน….ไปทำอะไรที่บ่อนนั่น”
“ข้าได้ยินเสียงโวยวายและสัญญาณขอความช่วยเหลือจึงออกมาดูเหตุการณ์ ใครจะนึกว่าจะไปพบเจ้าเข้าที่นั่นล่ะ ไป๋ซูเม่ย เจ้า…มาทำอะไรที่เมืองหลวงนี้กันแน่”
เขามอง
