ตอนที่ 34 ขอโทษ
เวลาเกือบตีสอง เสียงประตูห้องดังขึ้นอีกครั้ง ขณะที่เธอนอนเงียบ ๆ อยู่ที่เดิม น้ำตาของความรู้สึกผิดหวังและเสียใจมันเริ่มแห้งเหือดไปแล้ว เหลือเพียงแต่อาการแสบตาเพราะร้องไห้อย่างหนัก
พื้นที่ข้างตัวยวบลงจนรู้สึกได้เพราะมีใครบางคนขยับตัวลงนอน มิรินทำท่าจะลุกออกไปเพราะคิดว่าเขาคงอยากเข้านอนแล้วเธอจะได้ไปอยู่ในที่ของตัวเอง แต่กลับถูกมือหนาคว้าข้อมือเธอเอาไว้แล้วรั้งให้นอนลงที่เดิม
“จะไปแต่งตัว” เธอบอกเขาด้วยหัวใจที่เต้นระส่ำ น้ำเสียงสั่นเทาเพราะคิดว่าคืนนี้ อีกฝ่ายอาจจะไม่ปล่อยให้เธอนอนแน่ ๆ
“ไม่ต้อง” เขาพูดเสียงเบาจนเกือบกระซิบ “เดี๋ยวไปหยิบมาให้”
พูดแค่นั้นเขาก็เดินออกไปจากห้องอีกรอบก่อนจะเดินกลับเข้ามาแล้วยื่นเสื้อผ้าที่ถูกถอดทิ้งไว้ข้างนอกมาให้เธอ การกระทำของเขาสร้างความสับสนให้คนตัวเล็กจนต้องขมวดคิ้วมอง แต่สุดท้ายก็เอื้อมมือไปรับแล้วรีบแต่งตัว
ใต้หล้าขยับตัวนอนที่เ
