“พี่อาจจะกลับช้าหน่อยนะกุ๊ก ลูกค้าเยอะมาก ของก็ขายดีมาก” หญิงสาวบอกกับคนในสายด้วยน้ำเสียงเกรงใจ เธอรู้ว่าวาสิตาไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ยังรู้สึกไม่ดีอยู่ดี
“ถ้าดึกมากพี่นิ้งก็พักผ่อนเถอะ ค่อยมารับหนูนาตอนเช้าก็ได้ กุ๊กเคยไปออกงานแบบนี้ กลับมานี่แทบหมดแรงเลย”
“ไม่เป็นไรจ้ะ พี่คิดถึงลูก” ดารินทร์ที่ไม่เคยห่างกับลูกเลยคงอดทนรอให้ถึงเช้าไม่ไหว
“พี่นิ้งกลับมาถึงแล้วโทรหากุ๊กได้เลยนะจ๊ะ”
“ขอบคุณกุ๊กมากเลยนะ พี่ต้องวางสายก่อนนะ หายมานานแล้วเดี๋ยวคนที่บูทจะเป็นห่วง”
เธอรีบวางสายจากวาสิตา แล้วรีบเดินออกไปทางประตูบานใหญ่ทันที โดยที่ร่างบางไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาดุดันจ้องมองเธออยู่ ตั้งแต่ที่หญิงสาวก้าวเท้าเข้ามาด้านใน ทรรศภาคย์นิ่งเงียบไม่พูดอะไร ไม่เผยความรู้สึกผ่านสีหน้าและแววตา จนทำให้คนที่ยืนอยู่ข้างกันคาดเดาเขาไม่ถูก
“นั่นคุณนิ้งใช่ไหม” ต่อฤกษ์ถามทันทีเมื่อร่างบางลับตาไปแล้ว
“โลกกลมจริงๆ
