“เจ็บมากไหม” เขาแตะปลายนิ้วเรียวลูบไล้รอยฟกช้ำสีม่วงเข้มนั้นอย่างแผ่วเบา
“ไม่ค่อยเจ็บแล้วค่ะ”
เขาเงยหน้าขึ้นสบตาคนโกหก ขนาดเขาเองที่เป็นผู้ชายแข็งแรง หากวันไหนผิดพลาดจากการเล่นอุปกรณ์ออกกำลังกายจนได้รับรอยฟกช้ำกลับมายังรู้สึกเจ็บไปเป็นอาทิตย์ แล้วผู้หญิงบอบบางอย่างเธอจะไม่เจ็บได้อย่างไรกัน
“ตอนนั้นอุ้มลูกอยู่ไหม”
คำถามที่ชวนทำให้อึดอัดใจ ดารินทร์กลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจุกคอ ยามที่สายตาของเขาคาดคั้นเอาคำตอบเธอแทบลืมหายใจ
“ค่ะ แต่ลูกไม่ได้เป็นอะไร” เธอไม่ได้ตาฝาดไป แต่ได้ว่าเขากำมือแน่นขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ราวกับโกรธจัดกับเรื่องที่เพิ่งได้รับรู้
“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะค่ะ คุณรุ้งคงไม่ได้ตั้งใจ”
“เธอก็รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีคำว่าไม่ตั้งใจ” เขาพูดสวนขึ้นมาก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แล้วโน้มตัวลงมาอุ้มอดีตภรรยาขึ้นไว้แนบอก
“ว๊าย! คุณรักษ์ นิ้งเดินเองได้ค่ะ” เพราะไม่ทันได้ตั้งตัวเธอ
