ริมฝีปากสีแดงเข้มยกยิ้มที่มุมปาก ทำเอาแก้มนวลแดงปลั่งขึ้นมาทันตาเห็น คำบอกเล่าของเขาเหมือนมีนัยยะแอบแฝง นี่เขาคิดว่าเธอสนใจเรื่องของเขาอย่างนั้นเหรอ ดารินทร์เหมือนเพิ่งจะคิดได้ตอนที่แผ่นหลังแข็งแรงนั้นเลี้ยวหายไปตรงมุมบ้านเสียแล้ว หญิงสาวรีบสาวเท้าตามไปติดๆ
“คุณรักษ์คิดว่านิ้งติดตามข่าวของคุณรักษ์อย่างนั้นเหรอคะ”
คนตัวสูงกว่าหมุนตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเธอ สายตาคมกริบจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโต เป็นดารินทร์เสียอีกที่หลบวูบลง เหมือนเพิ่งจะคิดได้ว่าสิ่งที่เขาสื่อมันก็เป็นจริง เธอติดตามเรื่องราวของเขา แต่ก็ไม่ได้เกิดจากความเกลียดชังหรือริษยาใครทั้งนั้น เธอกลับยินดีที่เขาประสบความสำเร็จในชีวิต ผิดตรงไหนกัน
“ฉันนอนตรงไหน”
เขาเปลี่ยนเรื่องคุย ไม่อยากจะแกล้งต่อ ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษเมื่อถูกรู้ทันช่างไร้เดียงสาราวกับเป็นเด็กประถม ทั้งที่อายุก็ยี่สิบเจ็ดปีเข้าไปแล้ว ดารินทร์เป็นผู้หญิงเพียงคนเดี
