“ไปก่อนนะพี่นิ้ง”
ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปทันทีที่เสร็จธุระ ดารินทร์ได้แต่ส่ายหน้าเพราะรู้ทัน เธอดึงสายตากลับมายังร่างหนาที่ก้มลงจูบที่กระหม่อมลูกเบาๆ ทรรศภาคย์ไล่สำรวจใบหน้าของลูกน้อยในอ้อมกอด หัวใจพองฟูอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ลูกชื่ออะไรเหรอ” เขาถามคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“หนูนาค่ะ เด็กหญิงทัศน์ลักษณ์”
ประโยคหลังดารินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอไม่รู้ว่าเขาจะพอใจไหมสำหรับการเอาชื่อของเขามาตั้งชื่อจริงของลูกด้วย ยิ่งเขาเงยหน้าขึ้นสบสายตากัน ดารินทร์ยิ่งวางหน้าไม่ถูก
“ชื่อเพราะมาก”
เขาก้มลงจูบเรือนผมสวยของลูกอีกครั้ง และหนูน้อยในตักก็ได้เอี้ยวตัวมามองหน้าเขา จากนั้นก็เบะปากหยี๋ตาเล็กลง พวงแก้มทั้งสองข้างแดงปลั่ง
“นิ้ง... ลูกร้อง” เขาบอกอดีตภรรยาด้วยสีหน้าตระหนกตกใจ ดารินทร์ตื่นจากภวังค์กับภาพในฝันที่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง
“โอ๋ๆๆ ไม่ร้องนะคะ หนูนาคนเก่งของแม่”
หญิงสาว
