“คิดหรือยังเมื่อลูกโตขึ้นจะทำยังไง จะให้ลูกเรียนที่ไหน”
“ลูกเพิ่งจะขวบเดียวเองนะคะ”
หญิงสาวยังไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนกับเรื่องนี้เพราะคิดว่ายังคงมีเวลา แต่สำหรับคนที่มองเห็นอนาคตและชอบการวางแผนอย่างเขารู้สึกว่าทุกอย่างมันช้าไปหมด
“ฉันอยากให้ลูกเรียนโรงเรียนดีๆ” สายตากลมโตเงยขึ้นสบตากัน ด้วยรู้ความหมายของประโยคนั้นดี
“นิ้งอยากให้ลูกเรียนสบายๆ จบไปก็ใช้ชีวิตอย่างสบายๆ ไม่ต้องกดดัน ไม่ต้องสนใจใคร” เธอเคยได้รับความสบายใจจน กระทั่งมารดามาด่วนเสียชีวิตตอนมัธยมปลาย จากนั้นชีวิตก็ไม่ใช่ของเธออีกต่อไป
“คุณรักษ์คะ…” เจ้าของเสียงหวานช้อนตาขึ้นมองบุรุษตรงหน้าอย่างชั่งใจ
“... คุณรักษ์จะไม่ถามนิ้งเหรอคะว่าหนูนาเป็นลูกของใคร” แม้จะถามออกไปเช่นนั้น แต่เธอก็คงเจ็บปวดใจไม่น้อย หากเขาถามเธออย่างนั้นจริงๆ
“ถ้าคุณรักษ์ไม่สบายใจจะตรวจดีเอ็นเอหนูนาก็ได้นะคะ แต่นิ้งยืนยันคำเดิมว่านิ้งดูแลแกได้”
เธอคิดเป็น
