“เสื้อของนิ้งเอง แต่นิ้งซื้อมาผิดไซซ์ ตัวใหญ่กว่าปกติเลยซักเก็บไว้ หากคุณรักษ์ไม่ถือ...” เขาไม่พูดอะไร แต่หยิบของในมือเธอมาสวมใส่ทันที แต่เมื่อไล่สำรวจร่างบางที่ยังคงสวมใส่เสื้อผ้าตัวเดิม
“แล้วเธอไม่หนาวเหรอ”
“นิ้งเริ่มชินแล้วค่ะ”
ดารินทร์เป็นฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่ชานพัก หญิงสาวเชื้อเชิญให้เขานั่งตามเพื่อจะพูดคุย ตกลง หรืออะไรก็แล้วแต่ ที่คนสองคนรับทราบเงื่อนไขและข้อกำหนด
“นิ้งอยากจะขอร้องคุณรักษ์เรื่องลูก ได้โปรดอย่าเอาแกไปจากนิ้งเลยได้ไหมคะ นิ้งไม่เหลือใครอีกแล้วนอกจากลูก”
ดารินทร์ไม่ได้รู้จักกับอดีตสามีของเธอมากนัก แต่คิดว่าลึกๆ แล้วทรรศภาคย์เป็นคนดีและเห็นใจคนอยู่บ้าง เธออยากจะลองอ้อนวอนเขา ขอความเมตตาจากเขา
“ที่เธอไม่เคยบอกฉันเรื่องลูก เพราะคิดว่าฉันจะพรากลูกไปจากเธออย่างนั้นหรอกเหรอ” ใบหน้าหวานปนเศร้ารีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที เธอไม่ได้มีความคิดเช่นนั้นเลย
“ไม่ใช่ค่ะ นิ้ง.
