“คุณยังไม่หายดี ถ้าเกิดไข้กลับมาจะทำยังไงคะ”
“เธอเป็นห่วงฉันเหรอ ฉันหายแล้วจริงๆ” คนถามหัวใจพองโตแต่มันก็แค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น
“นิ้งไม่ได้เป็นห่วงคุณ นิ้งแค่ไม่อยากให้คุณเสียเวลาที่นี่ ถ้าหายแล้วก็กลับไปเถอะค่ะ อย่าทำให้นิ้งลำบากใจเลย” คนพูดหมุนตัวแล้วสาวเท้าไปจากบริเวณนั้นทันทีทิ้งให้ทรรภาคย์ยืนจมอยู่กับคำพูดที่เธอทิ้งไว้
“เดี๋ยวก่อน” เขาเร่งฝีเท้าขึ้นมายืนดักหน้าเธอเอาไว้
“เธอไม่เชื่อฉันก็ไม่เป็นไรแต่ขอโอกาสให้ฉันได้พิสูจน์ได้ไหมว่าฉันจริงใจกับเธอ”
“อย่าฝืนเลยค่ะคุณรักษ์ อย่าให้นิ้งรู้สึกแย่กับคุณไปมากกว่านี้เลย หากนิ้งไม่มีลูกคุณก็คงไม่ได้มาทำดีกับนิ้งแบบนี้” เขาขยับปากจะปฏิเสธแต่ดารินทร์พูดขึ้นต่อ
“ตอนที่เราอยู่ด้วยกัน แค่เสี้ยวหน้าของนิ้งคุณยังไม่อยากจะมองเลย นิ้งเป็นเหมือนอากาศธาตุของคุณตลอด ไร้ตัวตน ไร้การดูแลเอาใจใส่ ไม่แม้กระทั่งความห่วงใย” ทรรศภาคย์พูดไม่ออกทุกอย่างที่
