“ก็...ก็คุณกลับไปแล้ว”
“แค่ออกไปโทรศัพท์ขอลาออกจากงานน่ะ เพื่อจะได้มาอยู่กับเธอและลูกที่นี่” ดารินทร์ตกใจกับคำตอบของเขาเธอผละจากร่างใหญ่สำรวจใบหน้าคมเข้มให้เต็มตา เธอไม่ได้ตาฝาดไปภาพตรงหน้ามีชีวิตจริงๆ
‘คุณพ่อครับจะเป็นอะไรไหมหากผมจะขอลาออก’ ไม่มีอะไรมั่นใจเท่านี้อีกแล้ว ทรรศภาคย์นั่งคิดมาหลายชั่วโมงเพราะดารินทร์และลูกคือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตเขาไม่อยากพลาดอีก ชายหนุ่มต่อสายตรงถึงคนเป็นพ่อไม่เชิงปรึกษาเพราะเขาคิดมาดีแล้ว น่าแปลกใจที่นอกจากคนเป็นพ่อจะไม่ห้ามแล้วยังสนับสนุนเขาอีกด้วย
‘อะไรที่ทำแล้วสบายใจพ่อจะไม่ห้ามแกนะ’ เขาฉีกยิ้มกว้างให้หญิงสาวที่ยังงุนงงอยู่
“มะ...หมายความว่ายังไงคะ”
“หมายความตามที่บอก ฉันเคยเป็นคนบ้างาน รักงานกว่าอะไร แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันรักใครมากกว่างาน” ดวงตากลมโตที่เปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตามองเขาอย่างกังวลเธอไม่อยากได้ยินตอบแม้จะรู้ว่าลูกคือสิ่งสำคัญที่สุดขอ
