เด็กหญิงทัศน์ลักษณ์ยิ้มหวานให้มารดา ยิ่งทำให้หัวใจของคนเป็นแม่เบิกบาน เธอจัดแจงเก็บผ้าอ้อมที่ใช้แล้วใส่ถุงที่เตรียมมาทิ้งในที่ที่ถูกจัดไว้ จากนั้นก็เดินไปล้างมือให้สะอาด แล้วกลับมาอุ้มลูกสาวไว้ในอ้อมกอด แต่ละวันแม้จะเหน็ดเหนื่อยและสูญเสียเวลาส่วนตัวไปเพียงใด แต่การได้เห็นหน้าลูก ได้เห็นรอยยิ้มเสียงอ้อแอ้ไม่เป็นภาษา หัวใจของคนเป็นแม่ก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง
“ขอโทษค่ะ”
ทันทีที่เปิดประตูออกไปก็รู้สึกเหมือนผลักไปชนใครเข้า ดารินทร์รีบก้มหน้าขอโทษคนที่เดินเข้ามาด้านในทันที โดยไม่เห็นว่าใบหน้าสวยที่ถมึงทึงนั้นน่ากลัวเพียงใด ยามที่เห็นใบหน้าของคนที่ผลักประตูไปชนเธอเข้าอย่างจัง จะว่าโลกกลมจริงๆเธอก็เชื่อในวันนี้เอง
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่ทีหลังช่วยระวังหน่อย”
อยากทำแบบเดียวกันกลับไป หากไม่เห็นว่าหญิงสาวอุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอด กี่ปีผ่านมาแล้วก็ยังรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้จับใจ
“ขอโทษอีกครั้งนะคะ”
