“ว๊าย!” หญิงสาวปล่อยของในมือตามสัญชาติญาณของคนเป็นแม่ที่โอบกอดลูกไว้แน่น
“พี่นิ้ง!”
วาสิตาเห็นว่าดารินทร์หายไปนานจนถึงคิวเรียก เธอฝากเรื่องไว้กับพยาบาลแล้วรีบออกมาหาหญิงสาว นึกขอบคุณตัวเองที่มาทันท่วงที
“เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ดีที่วาสิตาเปิดประตูออกพอดี และทันที่รับร่างหลานสาวตัวน้อยไว้ได้ทัน
“มะ… ไม่เป็นไรจ้ะ”
ดารินทร์กำลัง โกหกหัวเข่าที่กระแทกพื้นอย่างจังทำให้รู้สึกปวดไม่น้อย เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ รู้สึกโล่งใจที่ลูกสาวไม่เป็นอะไร
“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” วาสิตาอุ้มเด็กหญิงทัศน์ลักษณ์ไว้ในอ้อมแขน แล้วเฝ้ามองดูคนเป็นแม่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“ล้มได้ยังไงคะเนี่ย”
ปกติแล้วดารินทร์ไม่ใช่คนซุ่มซ่าม เป็นไปไมได้เลยที่หญิงสาวจะสะดุดล้ม สายตาของวาสิตาไล่มองไปยังคนด้านในที่ยืนยกยิ้มที่มุมปากไร้ความรู้สึกผิดแต่อย่างใด
“คุณทำอะไรพี่สาวฉัน!” วาสิตาถามเสียงตะคอกออกไปทันที ดูจากรูปการแล้วไม่น่าคา
