“อ้ำค่ะหนูนา”
ดารินทร์ตักข้าวป้อนเข้าปากลูกสาวตัวน้อยไปอีกสองคำก็หมดชาม ลูกของเธอเลี้ยงง่าย กินเก่ง เป็นเด็กอารมณ์ดี อีกไม่กี่สัปดาห์ก็ถึงวันเกิดครบอายุหนึ่งขวบบริบูรณ์ หญิงสาวเกลี่ยใบหน้านุ่มนิ่มของลูกสาวอย่างเบามือ สงสารในความอาภัพของลูกที่ไม่มีโอกาสได้รู้จักกับคนเป็นพ่อ ดารินทร์เคยคิดหลายครั้งที่จะติดต่ออดีตสามีไปเพื่อบอกเรื่องสำคัญ แต่เธอก็ปล่อยให้จิตใจส่วนดีควบคุมความอยากนั้นเอาไว้
ลูกที่เกิดจากความรักที่เธอมีต่อพ่อ ทว่าไม่ได้เกิดจากความรักที่พ่อมีต่อแม่แต่ มันคือความใคร่
อีกอย่าง... ค่ำคืนนั้นเธอก็จงใจปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้เขาเชยชม มันคงไม่ยุติธรรมมากนักหากจะเอาลูกไปเป็นข้ออ้างผูกมัดเขาไว้กับเธอ จะมีประโยชน์อะไรหากได้แค่ตัวแต่ไม่ได้หัวใจเขามา หญิงสาวเผลอถอนหายใจออกมา โดยลืมไปว่าไม่ได้นั่งอยู่ตัวคนเดียว
“มีเรื่องอะไรหนักใจหรือเปล่าพี่นิ้ง”
วาสิตามาดูอาการของหลานสาวว่าเป็นไข้จา
