EP. 13
1073 คำ
“ไปอยู่ที่อื่นก็อย่าปล่อยให้ใครทำร้ายเรา อย่ายอมจนให้ให้ใครๆ เอาเปรียบเรา... เข้าใจไหม”
เหมือนพี่ชายกำลังสั่งสอนน้องสาว ดารินทร์กระพริบตาไล่หยาดน้ำที่รวมตัวกันเอ่อท้นที่ขอบตาให้มลายหายไป เธอไม่อยากเป็นคนทำลายบรรยากาศ อยากจดจำค่ำคืนนี้เอาไว้เป็นน้ำทิพย์ชโลมใจยามที่เหนื่อยล้า ดินเนอร์สุดแสนโรแมนติกหน้าระเบียงเพนท์เฮ้าส์ชั้นสูงสุดของตึกที่ทันสมัยที่สุดในถนนสายธุรกิจ ชีวิตเหมือนเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้าง
ทว่าเธอไม่ใช่เจ้าหญิงตัวจริง จึงครอบครองหอคอยเอาไว้ได้ไม่นาน
“อิ่มแล้วเหรอ” เมื่อจู่ๆ คนที่อร่อยกับอาหารทุกจานตรงหน้าก็หยุดทานเสียดื้อๆ ความอิ่มเอมใจทำเอาลำคอตีบตันกลืนอะไรไม่ลง
“จู่ๆ ก็อิ่ม น่าเสียดายจัง”
หากเป็นวันอื่นเธอคงไม่รู้สึกอะไร เก็บอาหารที่เหลือไว้ในกล่องใส่ตู้เย็น เพื่อที่จะเอาออกมาอุ่นแล้วทานได้ต่อ ทว่าโควต้าของการอยู่ที่นี่เธอมีเวลาถึงแค่พรุ่งนี้เช้าเท่านั้น แววตาเสียดายทำให้เชฟกิตติมศักดิ์เผลอยิ้มออกมาได้ ทั้งคู่ช่วยกันเก็บอาหารใส่กล่องและเก็บโต๊ะ แม้ว่าดารินทร์จะห้ามปรามเจ้าของห้องแล้ว แต่ทรรศภาคย์ก็ไม่ได้เชื่อฟัง เขาช่วยล้างเก็บอย่างคล่องแคล่วจนเธอมองดูเพลินตาไปเลยทีเดียว จากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนไปนั่งบนชุดโซฟาในห้องรับแขกแทน โดยเจ้าของร่างสูงเดินมาพร้อมกับขวดไวน์ขาวและแก้วทรงสูงสองใบ
“ดื่มสักหน่อยไหมจะได้ตัดเลี่ยน”
เขารินเพียงเล็กน้อยแล้วยื่นแก้วให้เธอ มือบางรีบเอื้อมออกไปรับแล้วมาแตะแค่ลิ้นเล็กน้อย เธอดื่มไม่เก่ง ตอนออกงานกับบิดาและสามีซึ่งก็น้อยครั้งจนนับได้ ก็ถือแค่แก้วน้ำเปล่าไปตลอดงาน
“อร่อยดีค่ะ”
“แอลกอฮอล์ไม่แรง พวกคออ่อนๆ ก็ดื่มได้”
เขาบอกก่อนจะยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มบ้าง ไวน์องุ่นขาวจากออสเตรเลีย ลูกค้าที่ติดต่อร่วมลงทุนกันมอบให้เป็นของขวัญเมื่อหลายปีก่อน มันเป็นไวน์ของปีหนึ่งพันเก้าร้อยแปดสิบสอง ที่ขึ้นชื่อลือชาว่ารสชาตินุ่มละมุนลิ้นซึ่งก็สมกับคำล่ำลือ
“เธอจะไปทำอะไรต่อ” จู่ๆ เขาก็อยากรู้เรื่องในอนาคตของเธอ ทั้งที่พยายามหักห้ามใจตัวเองมา จนจะพ้นคืนนี้ได้อยู่แล้วเชียว
“นิ้งว่าจะไปเปิดร้านตัดเสื้อผ้าค่ะ เปิดเป็นร้านเล็กๆ เปลี่ยนซิบ ปะ ตัดแต่ง แบบครบวงจรในร้านเดียวกันแต่ราคาย่อมเยา เอาแบบพออยู่พอกิน ครั้นจะไม่ทำอะไรเลยก็กลัวว่าชีวิตจะน่าเบื่อเกินไป”
เขามองเธอก่อนจะเมินไปทางอื่น เมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ความรู้สึกหวาดหวั่นใจกำลังทำให้ทรรศภาคย์ในวัยสามสิบห้าไม่เข้าใจตัวเอง
“แม่เลี้ยงของเธอท่านไม่ได้มายุ่งวุ่นวายอะไรอีกใช่ไหม”
คนถูกถามพยักหน้า เจอกันครั้งสุดท้ายก็วันเผาศพคนเป็นพ่อ วันนั้นภรรยาใหม่ของบิดาเข้ามาพูดกับเธอให้เลิกหวังเรื่องทรัพย์สมบัติทั้งหมดเสีย ดารินทร์ได้แต่ยิ้มรับคำสั่งนั้น เธอไม่เคยคิดอยากมีอยากได้สมบัติอะไรนั่นอยู่แล้ว อีกทั้งมันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรกก็ไม่เคยคิดที่จะอยากได้
“ไม่ได้เจอกันเลยค่ะ”
“ดีแล้ว”
เขาตอบน้ำเสียงนิ่งใบหน้าเรียบเฉย นึกถึงมารดาเลี้ยงของดารินทร์แล้วต้องชื่นชมรัฐมนตรีชรธร ที่ช่างสรรหามาเป็นภรรยาคู่บุญ เพราะเหมาะสมกันราวกับกิ่งทองใบหยกผีเน่ากับโลงผุ ศพของสามีไม่ทันได้เผา กระดูกยังไม่ได้รับความร้อน คนเป็นเมียก็หน้าเลือดเตรียมตัวตะครุบสมบัติเสียแล้ว
“ขอบคุณนะคะ” ดารินทร์วางแก้วทรงสูงไว้บนโต๊ะกลาง เธอหันมาทางชายหนุ่มจดจำใบหน้าของเขาไว้ให้มากที่สุด
“ขอบคุณฉันเรื่องอะไร”
“ขอบคุณทุกอย่าง ขอบคุณที่ดูแลนิ้งดีตลอดมา การที่นิ้งได้แต่งงานกับคุณรักษ์ แม้ว่าจะเป็นการแต่งงานแบบปลอมๆ แต่มันก็ทำให้นิ้งมีความสุขมากเลยค่ะ”
เพราะพรุ่งนี้ไม่ได้ตื่นมาเจอหน้ากันอีก เธอจึงไม่จำเป็นต้องพูดโกหก ดารินทร์เผยรอยยิ้มหวานปนเศร้าผ่านแววตาคู่เดิม
“ถ้าหากเจ้าบ่าวของนิ้งไม่ใช่คุณรักษ์ นิ้งก็ไม่รู้เลยค่ะว่าชีวิตต้องพบเจอกับอะไรบ้าง”
“ชอบดึงเข้าดราม่านะเราน่ะ”
“ก็จริงนี่คะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ” ดารินทร์กระพุ่มมือไว้แนบอก ก้มใบหน้าลงเล็กน้อย เธออยากขอบคุณเขาจากใจจริงที่ทำให้สองปีนี้มีสีสันไม่น้อย
“ฉันก็ขอบคุณเธอเหมือนกัน ยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าหากผู้หญิงที่แต่งงานกับฉันไม่ใช่เธอ ป่านนี้ชีวิตคู่เราจะเป็นยังไง” ทรรศภาคย์ย่นหัวคิ้วเข้าหากัน เขายิ้มยิงฟัน คงเป็นรอยยิ้มที่กว้างที่สุดที่เธอเคยเห็น
“อาจจะแฮปปี้แอนดิ้งก็ได้ค่ะ” หญิงสาวพูดติดตลก
“เคยคิดไหมว่าชีวิตหลังแต่งงานเราจะอยู่กันยังไง” จู่ๆ เขาก็โพล่งถามขึ้นมา
“ก็คงเหมือนคู่สามีภรรยาทั่วๆ ไป” หญิงสาวก้มมองมือที่ประสานกันไว้บนตัก
“แต่นิ้งน่าจะไม่ถูกใจคุณรักษ์ตั้งแต่แรกใช่ไหมคะ คุณรักษ์เลยวิ่งแจ้นไปหาผู้หญิงอื่นตั้งแต่วันแรกที่เราเข้าหอกัน”
เธอพูดติดตลก ทว่าน้ำตาก็ไหลอาบแก้มใส ทรรศภาคย์จดจ้องที่ดวงตาเปื้อนน้ำตา โดยมีมือบางรีบเช็ดออกอย่างลวกๆ
“รู้ไหมคะว่านิ้งเจ็บ แต่ก็คิดมาตลอดว่าเดี๋ยวก็ชิน นิ้งนับผู้หญิงของคุณรักษ์เอาไว้ด้วยนะคะ ครึ่งปีแรกก็ตั้งใจนับมาก ครึ่งปีหลังเริ่มนับตกหล่นไปบ้าง ขึ้นปีที่สองนิ้งไม่นับอีกเลยค่ะ เพราะมันเยอะเกิน” เธอหัวเราะทั้งที่น้ำตาไหลน้ำเสียงสั่นปนสะอื้น
- ผู้เขียน
