EP. 14
1081 คำ
“น่าอายจัง จู่ๆ น้ำตาก็ไหล สงสัยนิ้งง่วงนอนแล้วค่ะ นิ้งขอตัวก่อนนะคะ”
เธอลุกขึ้นยืนหัวเราะกลบเกลื่อนอีกครั้ง แม้มันจะดูปลอมก็ตาม ร่างบางหมุนตัวตั้งใจเดินกลับห้องตัวเองให้เร็วที่สุด ทว่าความคิดของเธอยังช้าไป เมื่อเทียบกับมือใหญ่ที่คว้าข้อมือของเธอไว้ แล้วกระชากเต็มแรงจนหญิงสาวที่ไม่ทันได้ระวังตัวล้มลงไปนั่งอยู่บนตักแข็งแรงแทน ดารินทร์รู้สึกตกใจด้วยคิดว่าตัวเองไม่ระวัง จึงกุลีกุจอจะลุก แต่เขากลับกดเธอไว้และโน้มใบหน้าคมคายลงมา... ใกล้เข้ามา... และใกล้มากจนรับรู้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ที่เป่ารดใบหน้ากันและกัน
“เธอร้องไห้ทำไม”
เขาถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย ทว่ารอยยิ้มที่ปรากฏทำเอาหัวใจของสาวไม่น้อยในวัยเบญจเพสถึงกับลมหายใจสะดุด หญิงสาวเรียกสติกลับคืนมาได้ก็ผลักอกแกร่งนั้นให้ออกห่าง ทว่าเหมือนแรงที่ถูกส่งออกไปจะทำอะไรคนที่รวบมือของเธอไว้ไม่ได้เลย หัวใจของดารินทร์เต้นเร็วแรงยามที่สายตาของคนทั้งคู่ประสานกันนิ่ง ลำคอแห้งผากริมฝีปากซีดสั่น ตามมาด้วยอาการเหมือนคนจะเป็นไข้ร้อนๆ หนาวๆ สลับกัน
“ไม่อยากไปจากฉันเหรอ”
เขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหูเพื่อกระซิบถาม ทำเอาขนในกายลุกชัน ผิวกายเย็นยะเยือกทว่ามีเหงื่อเต็มใบหน้าและฝ่ามือ
“ปะ… เปล่าค่ะ”
คนโกหกตอบปฏิเสธน้ำเสียงติดตะกุกตะกัก เธอไม่กล้าจะจ้องลึกไปในดวงตาคู่คมนั้นอีก ดารินทร์หมายจะลุกขึ้นแต่เหมือนทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน เพราะไม่มีทีท่าว่าคนตัวสูงจะปล่อยให้เธอเป็นอิสระโดยง่าย ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเธอจะยิ่งเผยความรู้สึกที่ปิดซ่อนเอาไว้ออกมา ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่ดีแน่
“ปล่อยนิ้งเถอะค่ะคุณรักษ์” เธออ้อนวอนหวังให้เขาเห็นใจ แต่กลับทำให้อ้อมแขนแข็งแรงนั้นเพิ่มแรงรัดขึ้นไปอีก
“คุณรักษ์เมาแล้วเหรอคะ”
นั่นสิ... เขาเมาแล้วหรืออย่างไรกัน ปกติวิสกี้ทั้งขวดก็ทำให้รู้สึกแค่มึนเท่านั้น ไวน์องุ่นยิ่งทำอะไรเขาไม่ได้ แต่ทำไมถึงอยากกอดรัดร่างบางเอาไว้ในอ้อมแขน กลิ่นหอมอ่อนๆ กำลังรบกวนจิตใจจนอยากจะควบคุม
“ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อเธอบอกมาสิว่าร้องไห้ทำไม”
น้ำเสียงแหบพร่าดวงตาดุดันจ้องเธอเพื่อเอาคำตอบให้ได้ ดารินทร์ลอบกลืนก้อนแข็งที่แล่นขึ้นมาจุกที่คออย่างยากลำบาก
“นิ้งแค่… นิ้งแค่รู้สึกใจหายน่ะค่ะ”
เธอตอบน้ำเสียงสั่นไม่กล้าสบสายตา เพราะใจหายนั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่การที่ต้องห่างจากเขาไปไกลนั่นสิคือเหตุผลที่แท้จริง ดารินทร์แทบหยุดหายใจเมื่อมือหนาของทรรศภาคย์เชยที่ปลายคางของเธอขึ้นเพื่อให้สบตากัน หญิงสาวกระพริบตาไล่หยาดน้ำตาที่กำลังเอ่อท้นปริ่มขอบตาอีกครั้ง
“เธอโกหกไม่เก่งหรอกดารินทร์”
เขาพูดเพียงเท่านั้นแล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา จุดหมายคือกลีบปากอิ่มสีลูกพีชที่เผยอรอรับ ลิ้นร้ายดุนดันเข้าไปในโพรงปากเพื่อควานหาความหอมหวานผสมกลิ่นแอลกอฮอล์จางๆ ที่ติดอยู่ปลายลิ้นเล็กๆ นั่น ความไม่ประสีประสาที่พยายามจะตอบรับกลับมายิ่งทำให้ทรรศภาคย์ควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาควานมือไปด้านในลูบไล้แผ่นหลังบอบบาง ก่อนจะปลดตะขอบราออกจากกันอย่างง่ายดาย ดารินทร์รู้สึกเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ ดวงตากลมโตเบิกโพลง ทั้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มือบางโอบรอบคอของเขาไว้ เมื่อชายหนุ่มลุกขึ้นยืนโดยช้อนร่างของเธอเดินไปในห้องนอนของเขา โดยที่ยังคงจูบสูบวิญญาณ
ทรรศภาคย์ค่อยๆ วางตัวหญิงสาวลงบนเตียงนุ่ม แล้วตามมาทาบทับอย่างรวดเร็ว เขาถอดเสื้อออกไปตอนไหนกัน ตอนนี้กล้ามหน้าท้องเป็นลอนแข็งแรง และซิกแพคที่ได้มาจากการออกกำลังกายอย่างหนักอยู่ตรงหน้าโดยที่ไม่ต้องหลับตาจินตนาการอีกแล้ว
“มองหน้าฉัน”
เขาลูบไล้แก้มนวลน้ำเสียงแหบพร่ากำลังออกคำสั่งกับเธอ และดารินทร์ก็เต็มใจที่ทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข หญิงสาวก้มมองดูสาบเสื้อที่ถูกจับแยกออกจากกัน แม้จะใจกล้าแค่ไหนแต่คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์อย่างเธอก็มีช่วงที่เก้อเขินไม่น้อย มือเล็กเรียวรีบประสานไว้ที่หน้าอก ปกปิดสายตารุกรานที่แสดงความต้องการอย่างเห็นได้ชัด แต่นั่นไม่ใช่อุปสรรคของทรรศภาคย์ เมื่อเขารวบมือบางไว้เหนือศีรษะ และก้มลงจัดการกับตัวบราที่ยังปกปิดบางส่วนที่ควรค่าแก่สายตา อาวุธเดียวที่ใช้ได้ถนัดตอนนี้คือปาก เขาคาบบราออกไปจนพ้นตัวหญิงสาว ความงามตะลึงแก่สายตา ปลายถันสีชมพูอ่อนชูชันโอ้อวดตรงหน้าทำเอาชายหนุ่มถึงกับร้อนรุ่มรวดร้าวภายในร่างกายเกินจะควบคุม
“สวยเหลือเกิน”
น้ำเสียงสั่นพร่าทำให้เจ้าของเรือนร่างเกิดความกระหยิ่มยิ้มย่องลำพองใจไม่น้อย เธอที่ไม่เคยมั่นใจอะไรในตัวเองสักนิด กลับรู้สึกดีที่ได้รับคำชมที่ไม่รู้ว่ามันคือเรื่องจริงหรือเพราะความต้องการ
ทรรศภาคย์ไม่รอช้า เขาอยากชิมลิ้มรสชาติว่ามันจะหอมหวานเหมือนกลีบปากที่เพิ่งถอนจูบเมื่อสักครู่ไหม ชายหนุ่มก้มลงไปดูดเม็ดไตสีชมพูด้วยความอ่อนโยน แต่นั่นกลับไปกระตุ้นความต้องการในกายสาว ดารินทร์แอ่นอกขึ้นรับเรียวปากของเขา เสียงครางไม่เป็นภาษายิ่งเร่งเร้าให้ชายหนุ่มอยากสำรวจร่างบางใต้กายของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ของแบบนี้ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม ดูจากการตอบรับคาดว่าหญิงสาวคงไม่เจนโลกกับเรื่องอย่างนี้ เขายิ่งไม่ควรบุ่มบ่าม ทุกอย่างควรค่อยไปเป็นค่อยไป แม้ว่าตัวแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แล้วก็ตาม
- ผู้เขียน
