เช้าวันต่อมา ทั้งคุณปัณณ์และนพวรรณก็มาที่บ้านหลังเก่าของแพรใส นพวรรณกดกริ่งเก่าๆ หน้าบ้านอย่างรู้งาน ระหว่างที่กดไป เธอก็หวั่นใจว่ากริ่งที่เห็นนี้จะยังใช้ได้อยู่มั้ย พอได้ยินเสียงกริ่งเท่านั้นแหล่ะ ก็เบาใจไปหนึ่งเปาะ ตอนนี้คงทำได้แค่รอให้เจ้าของบ้านออกมาเปิดประตูต้อนรับเธอกับเจ้านายของเธอเท่านั้น
“สวัสดีค่ะ มาพบใครเหรอคะ” แพรใสสาวสวยที่ยังคงดูสวยใสสมชื่อออกมาถามทั้งสองคน เพราะเธอคิดว่าคนที่แต่งตัวดูภูมิฐานแบบนี้ ไม่น่ารู้จักเธอหรือมารดา อาจจะมาผิดบ้านก็เป็นได้
“มาพบคุณแพรใสนั่นแหล่ะค่ะ” นพวรรณเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร
“มาพบฉันเหรอคะ ขอโทษนะคะ ฉันจำไม่ได้จริงๆ ว่าฉันรู้จักคุณทั้งสองเมื่อไหร่” แพรใสเอ่ยออกมาอย่างงงๆ
“เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนหรอกค่ะ ฉันและเจ้านายของฉันมีเรื่องอยากจะขอความช่วยเหลือคุณแพรใสหน่อยค่ะ” นพวรรณยังคงเป็นคนพูด ในขณะที่ผู้เป็นนายลอบสังเกตอาการของคนที่ท่านหมายมั่
