“กานต์...ตอนนี้คุณอยู่ไหน...พระเจ้า...ผมกำลังกังวลใจมาก ลิลลี่...ไม่รู้หายไปไหน... ใช่...เธอไม่กลับบ้าน คุณพอจะรู้ไหมว่าเธอจะไปไหนได้บ้าง”
ชายหนุ่มฟังเสียงปลายสายที่ตอบมาขณะที่พสุก็คอยฟัง ลักษมีและลักษณ์ก็ตั้งใจฟังเหมือนกันกระทั่งแมทเทียสวางหูโทรศัพท์และหันมาบอกผู้จัดการรีสอร์ทว่า
“ขอบคุณมากนะครับคุณพสุ...ถ้ายังไงเดี๋ยวผมจะลองไปหาลิลลี่อีกครั้ง”
“คุณรู้แล้วหรือครับว่าเธออยู่ที่ไหน”
“ผมไม่แน่ใจ แต่...มีอะไรบางอย่างบอกว่าผมต้องเจอเธอ”
“ปี๊ขา...”
ลักษมีจับมือแมทเทียสและคำพูดจากปากเด็กหญิงทำให้เขาผงะ ความประหลาดใจฉายบนใบหน้าคร้ามเข้ม ร่างสูงย่อตัวลงและจับไหล่เด็กหญิง
“ลีอา...เมื่อกี๊...ลูกพูดว่ายังไงนะคะ”
“ปี๊ขา”
“โอ...ลูก...อยากบอกอะไรปี๊หรือเปล่าคะ”
“หนูอยากบอกว่า...เราไปหามี๊กันเถอะค่ะ”
แมททียสดึงร่างน้อยมากอด เขาตื้นตันจนน้ำตาไหลเพราะเป็นครั้งแรกที่ลูกสาวเรียกเขาด้วยความไว้วางใจ
