“พราวอยากถามว่าพราวเป็นผู้หญิงคนนั้นได้ไหม”
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย รู้สึกอับอายที่ทำให้เขารู้ถึงความไม่รู้จักพอของตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงหัวสูง ทะเยอทะยาน แต่ก็เป็นแค่กับเขาคนเดียวเท่านั้น เสียงสะอื้นแทบขาดใจเมื่อทุกอย่างเงียบอย่างไร้คำตอบ เพราะนี่คือคำตอบที่ดี
จิณณ์ฝืนใจแข็งนั่งมองหญิงสาวร่ำไห้จนตัวโยน ทั้งที่เขาอยากจะโอบกอดปลอบประโลมจูบซับน้ำตา อยากเป็นที่พึ่งยามที่เธอเจ็บปวด แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อความเจ็บปวดเกิดขึ้นจากตัวเขา
“คุณจิณณ์ คุณพราว...” แก้ววิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาคนทั้งคู่ เมื่อถูกประมุขของบ้านใช้ให้มาตามทั้งสองไปยังห้องอาหารเมื่อถึงเวลา
“เอ่อ...”
เมื่อมาเห็นเจ้านายสาวกำลังร้องไห้อย่างหนักแก้วก็ถึงกับไปไม่ถูก ยืนมองทั้งคู่สลับกันไปมาอย่างขอความเห็นใจเพราะคุณหญิงจาริณีก็คาดโทษเธอมาแล้วว่าให้หาพวกเขาให้เจอ มีแค่แก้วที่รู้ว่าทั้งจิณณ์และพิชชาอรชอบไปหายไ
