“ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก ผมถนัดเลยคุณรู้ไหมคุณพราว”
วีรกานต์นั่งคร่อมร่างบางเอาไว้ พร้อมกับดึงผมของเธอให้หันมองหน้ากัน มันยิ้มให้ก่อนจะตวัดปลายนิ้วมือลงไปที่แก้มนวลครั้งแล้วครั้งเล่า จนพิชชาอรรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ใบหน้า
“ตายจริง... ผมไม่น่ารุนแรงกับคุณมากขนาดนี้เลย ดูสิหน้าบวมหมดแล้ว ผมขอโทษด้วยนะครับคุณพราว... เจ็บมากไหม” วีรกานต์สีหน้าเป็นกังวลก่อนจะแสยะยิ้ม ยื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าที่บวมปูดด้วยฝีมือของเขา
“หน้าช้ำแต่ตรงอื่นไม่ช้ำหรอกใช่ไหม”
สายตาของมันไล่ต่ำลงไปที่กลางลำตัว พิชชาอรแทบลืมหายใจ เธอรู้สึกได้ถึงลมหายใจสุดท้าย หญิงสาวมองไปรอบๆ อย่างคนสิ้นหวัง พวกมันเดินเข้ามาใกล้จับแขนขาของเธอเอาไว้คนละมือ น้ำตาไหลลงมาอย่างต่อเนื่อง แม้จะอยากกรีดร้องให้สุดเสียงแต่ก็ทำไม่ได้ วีรกานต์เปิดห่อกระดาษฟรอยด์ที่บรรจุเม็ดยา วินาทีนั้นพิชชาอรรู้ดีว่าเธอยอมตายดีกว่าที่จะถูกพวกมันย่ำยี
“โอ๊ย!”
แต่ดูเหม
