“แล้วหนูบัวล่ะ จิณณ์ทิ้งน้องมาเพื่อแม่พราวเหรอ” คนถามสีหน้าผิดหวังในตัวหลานชายคนโต
“จิณณ์ทำแบบนี้กับหนูบัว แล้วย่าจะเอาหน้าไปเจอคุณหญิงศจีได้ยังไง ทำไมจิณณ์ผิดสัญญากับย่า ทำไมต้องเป็นหลานนังพิมพาด้วย!” เสียงตะคอกถามคนเป็นหลานด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น
“ใครกันแน่ที่ผิดคำสัญญา ไหนคุณย่าบอกว่าจะไม่ยุ่งกับพราวอีก”
“นี่แกคิดว่าย่ารู้เห็นเป็นใจกับหลานชายคุณหญิงสอางค์อย่างนั้นเหรอ”
“รู้หรือไม่รู้ เดี๋ยวก็รู้”
“แกต้องกลับไปหาหนูบัวนะจิณณ์ เรื่องนี้ย่าจะจัดการเอง”
“ไม่!” เขายื่นคำขาดน้ำเสียงเข้มแววตาลุกโชน
“ถ้าแกไม่ฟังย่า แกจะหาว่าย่าใจร้ายไม่ได้นะ!” จาริณียังคงคิดว่าตนเองคือผู้กำชัย โดยที่ไม่รู้ว่าความคิดของหลานชายได้เปลี่ยนไปแล้ว
“จะทำอะไรก็ทำเถอะครับ” คำพูดไม่ยี่หระทำให้คนเป็นย่าเริ่มไม่แน่ใจ มองตามแผ่นหลังใหญ่ที่อ้อมตัวรถไปยังฝั่งประตูคนขับ
“นั่นแกจะไปไหน”
“ผมจะไปจัดการกับไอ้เศษเ
