“ต้องขอบคุณโจที่โทรไปบอกฉัน” เขาก้มลงลูบไล้แก้มที่บวมอยู่อย่างเบามือ เพราะกลัวหญิงสาวจะได้รับความเจ็บปวดอีก
“มีอะไรมากมายที่ฉันอยากจะพูดให้เธอฟัง เอาไว้ให้เธอหายดีก่อนนะ” พิชชาอรมีเม็ดเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ทั้งที่เครื่องทำความเย็นก็ยังทำหน้าที่ของมันอยู่ จิณณ์เห็นดังนั้นก็ลอบยิ้ม
“หิวไหม อยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม” คนถูกถามส่ายหน้า
“ไม่หิวก็ต้องกินจะได้กินยา”
พิชชาอรย่นจมูกเข้าหากัน ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดเมื่อขยับหน้าเร็วเกินไป บาดแผลบวมช้ำยิ่งระบมในรุ่งเช้าของวันนี้ หญิงสาวพรูลมหายใจออกทางปาก เธอไม่ชอบกินยาแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว แม้จะรู้ว่าอาการเจ็บไข้ได้ป่วยของคนเรามันต้องพึ่งพายาถึงจะหาย แต่ถ้าเลี่ยงได้ก็อยากจะเลี่ยง
“ฉันรู้หรอกว่าเธอไม่ชอบกินยาเม็ด ฉันขอยาน้ำจากพยาบาลมาให้เธอแล้ว”
น้ำเสียงนุ่มทุ้มราวกับเป็นห่วงเธอ ทำให้หัวใจของหญิงสาวพองโตจนแน่นคับอก จิณณ์จับมือของหญิงสาวไว้ขึ้น
