“เดี๋ยวฉันมา เชิญคุณบัวครับ”
เขาผายมือให้กับหญิงสาวที่ยืนเป็นส่วนเกินเดินนำไปที่ประตู จากนั้นเมื่อเสียงประตูปิดลง คนที่อยู่ในห้องเพียงลำพังถึงกับพรูลมหายใจออกมาทันที พิชชาอรล้มตัวลงบนเตียง จากนั้นก็ควานหารีโมทเพื่อปรับระดับของเตียงให้พอดีกับท่านั่งเอน เสียงทีวียังคงดังแว่วให้ได้รู้สึกไม่เงียบเหงาเกินไป เธอทำได้แค่รอคนด้านนอก แม้จะรู้สึกไม่สบายใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
“เชิญคุณบัวครับ”
เขาผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวนั่งลงในห้องอาหารที่พลุกพล่านไปด้วยเจ้าหน้าที่และผู้คนที่มาใช้บริการ แต่ก็ไม่ได้วุ่นวายจนเกินไป
“ผมคิดว่าคุณจะเดินทางไปฝรั่งเศสแล้ว” คนถูกถามยิ้มเย็น ก่อนจะช้อนตาขึ้นมองเขาให้ถนัดตา
“คุณเล่นวิ่งออกมาอย่างนั้น บัวคงเดินทางต่อไม่ได้หรอกค่ะ” หญิงสาวยิ้มเศร้า
“ผมขอโทษ” จิณณ์พูดจากใจจริง ถ้าเขากล้าหาญกว่านี้ก็จะไม่มีใครต้องเจ็บปวด
“ขอโทษบัวเรื่องอะไรคะ เรื่องเมื่อคืน หรือเ
