หลังจากที่จิณณ์หันหลังให้กับธุรกิจของคนเป็นย่าเขาก็ไม่ได้สนใจข่าวคราวที่เกิดขึ้นกับที่นั่นอีก วันๆมุ่งแต่งานของตัวเองจิรัสย์ก็เช่นกัน ไม่มีใครสนใจที่จะสานต่อจากจาริณี แต่ย่าของเขาเก่ง น่าจะยังอยู่ดูแลกิจการได้อีกหลายสิบปี เขาก็หวังไว้แบบนั้น
“ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น”
ห้าปีผ่านไป...
“นี่อะไรเหรอจันทร์” กล่องกระดาษเจาะรูสำเร็จรูปหลายใบวางซ้อนกันอยู่ดูก็รู้ว่าเป็นกล่องใส่ผลไม้ แต่จาริณีที่พาตัวเองมานั่งลงบนเก้าอี้ในห้องอาหารก็เอ่ยถามจากคนสนิท
“คุณจิณณ์ส่งลำไย มะม่วงแล้วก็กระท้อนมาให้คุณหญิงค่ะ อ้อเห็นว่าเป็นมะม่วงสายพันธ์ใหม่ที่คุณจิณณ์คิดค้นเองด้วยค่ะ หอมหวานอร่อยมากเลยค่ะ” คนได้ฟังถึงกับปลายตามองดูตัวอักษรที่อยู่บนกล่องมีหลายภาษาด้วยกันที่เด่นชัดก็คือภาษาอังกฤษกับจีน อดที่จะเผยรอยยิ้มภูมิใจออกมาไม่ได้เมื่อหลานชายประสบความสำเร็จในสิ่งที่ทำ
“ให้คนสวนขนไปทิ้งไหมคะคุณท่าน”
“ฉันอยากลองทานมะ
