พิชชาอรลัดเลาะสนามหญ้าเพื่อไปยังบ้านพักของเธอให้เร็วที่สุด ยิ่งรีบก็เหมือนยิ่งช้าเพราะเธอสะดุดเข้ากับบางอย่าง ทั้งที่พยายามเดินอย่างระมัดระวังแล้วเชียว โชคดีที่เธอล้มลงไปบนหญ้าสีเขียวที่อ่อนนุ่มได้รับการดูแลตลอดเวลา
“โอ๊ย”
หญิงสาวจับข้อเท้าตัวเองเบาๆ ใบหน้านิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นสาเหตุของการหกล้ม กล่องกระดาษวางอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน ปกติบริเวณนั้นไม่มีอะไรวางไว้เลย
“ถึงกับหมดแรงเลยเหรอ”
น้ำเสียงเย็นยะเยือกดังออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่ พร้อมกับร่างสมส่วนยืนตรงหน้าเท้าเอวมองหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พิชชาอรถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“คะ... คุณจิณณ์” น้ำเสียงติดตะกุกตะกักยามได้เห็นใบหน้าถมึงทึง
“เห็นหน้าผัวเหมือนเห็นผีหรือยังไง ไงล่ะ... เช้าไปกับอีกคน กลางคืนกลับกับอีกคน เธอนี่มันสำส่อนจริงๆ”
น้ำคำที่เขาสาดใส่เธอนั้นยังไม่เจ็บปวดเท่ากับสายตาดูแคลนที่แสดงความรังเกียจออกมา พิชชาอร
