“อย่ามาทำเป็นรู้ใจฉัน” เขาตวาดกลับอย่างหัวเสีย คนถูกต่อว่ายิ้มทั้งน้ำตา
“วันนี้คุณจิณณ์ไปไหนมาเหรอคะ”
เจอคำถามและสายตาที่ชวนอึดอัดจิณณ์ก็วางหน้าไม่ถูก เขาถูกคนเป็นย่าไหว้วานให้ช่วยไปเอาเครื่องประดับที่ร้านเพื่อนของท่าน และคนที่ไปด้วยก็คือรวินท์นิภา หรือพิชชาอรจะรู้
“เธอถามทำไม” คนถามปาดน้ำตาทิ้ง แสร้งเป็นยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลอย่างต่อเนื่อง
“พราวไม่มีสิทธิ์รู้เลยเหรอคะ อ้อ... พราวลืมไปว่าพราวไม่ได้เป็นอะไรกับคุณจิณณ์ ก็แค่เด็กในบ้านคนหนึ่ง”
คำพูดประชดประชันน้ำเสียงเย้ยหยันตัวเอง ทำให้จิณณ์ถึงกับลอบถอนหายใจ ทำไมเขารู้สึกว่าทุกอย่างมันดูยุ่งเหยิงไปหมด ทั้งที่คิดว่าตัวเองจะจัดการกับเรื่องนี้ได้ แค่เพียงกลับมาแล้วรู้จากคนในบ้านว่าพิชชาอรยังไม่กลับ ออกไปทานข้าวกับหลานชายเพื่อนคุณย่า เป็นเขาเองที่ใจร้อนรุ่มจนอยู่ไม่ติด ยิ่งติดต่อหญิงสาวไม่ได้อีก ใครก็เข้าหน้าเขาไม่ติด จิณณ์ขบกรามแน่นยามที่เห
